Stramprooierbroek, woensdag 1 mei 2019

Vandaag gingen we een klein stukje met de auto en parkeerden op een idyllisch plekje.
Welkom in natuurgebied Stramprooiersbroek waar men vroeger leefde van onder meer bloedzuigers, zoals je kunt lezen.
We hadden vlak bij het bruggetje geparkeerd.
En wandelen dan, wederom, richting Belgie.
De grensbepaling dateert van 1843. Deze paal is sinds 2018 cultureel erfgoed.
De grens werd op 8-8-1843 vastgesteld bij het Verdrag van Maastricht, dan weet je dat ook weer.
Het begin van deze bizarre wandeling was wel oké, langs een beekje.
Ik pluk één stengel herderstasje. 
Er staan hier ook nog wel aardig wat dikkere bomen.
We zijn dan ook in Belgie.
Dit grassige pad naar links leek me niet wat, en ik wilde er dan ook niet in. Hadden we dat nu maar wel gedaan....
Aan de overkant, waar trouwens ook wandelaars liepen, konden we niet komen, we konden de beek niet over.
We lopen dus verder.
Langs de beek en zo.
Best wel mooie plaatjes toch?
Het zou maar zo kunnen dat we inmiddels al een pad naar links in waren gegaan, dat vast niet voorkwam op de wandelroutes van de plaatselijke VVV.
Ik pluk nog even wat look zonder look en zie inderdaad dat we nu naar links zijn gegaan, want de beek rechts is verdwenen.
Heel langzaam aan verandert de begaanbaarheid van het pad. 
En dan komen we in jachtgebied, wel buiten het jachtseizoen. 
Ik zei nog, zullen we teruggaan? Want het pad zag er steeds minder aantrekkelijk uit.
Alsof hier nooit iemand komt (ik kan het ook niemand aanraden...:-)
Het is hier in ieder geval nog wel ietwat begaanbaar.
Al moeten we zo nu en dan flink bukken om onder de takken door te komen. 
Ik geloof dat deze foto van een andere wandeling is:-) maar hoe dan ook vinden we wel een boomstronk want bankjes zijn er sowieso niet veel in Belgie, laat staan op deze route. 
Even met hout spelen. 
Ik vind nog wat paardebloemblad  voor de soepersoep.
langs velden en wegen maar eigenlijk zonder wegen, ploeteren we daarna verder. Over het algemeen, zo werd me later verteld, vond de jongste van ons drie deze wandeling in één woord: GEWELDIG, de middelste vond het grappig, en de oudste, wel, die hoopt nooit meer zo'n parcours te hoeven afleggen, want het werd van kwaad tot erger. 
Weer moest er gebukt worden,
onder allerlei takken door. 
en dan ook nog maar hopen dat je geen natte voeten krijgt.
Emeen is hier al de hoek om na een bende water overgesprongen te zijn. (Niet het beekje, dat nou ook weer niet).
En uiteindelijk kom ik ook op het volgende superdeluxe "pad". De gedachte terug te moeten is zo helemaal NIET aanlokkelijk, dat we maar gewoon doorgaan.
Water links, water rechts.
En een weiland rechts.                                                                               Met een heuse vogelverschrikker.
Deze grasbende kun je toch geen pad meer noemen?                                  En wat dit is weet ik ook niet.
Dan vinden we eindelijk ietwat naar achter in het bos een bushalte. Pardon, een stronk hout als zetel.
En na vergeefs op de bus gewacht te hebben, ploeteren we verder.
Als we de hoek om gaan wordt het nog niet veel beter met het pad. Emeen twijfelde nog of we het hele weiland moesten oversteken naar de bomenrij erachter want daar zou een echte weg zijn, maar ik vertikte dat:-)
Dus gaan we verder over het onbegaande pad.
                                                                                                                     Nee, deze boom is afgekeurd als zetel.
Ameen blijft lol hebben.
Twee dooie bomen, 
En dan alsnog een boomstam, waar we kunnen wachten tot we een ons wegen als we verwacht zouden hebben dat er hier een Uber langs kwam (of zelfs maar een traktor, om ons een lift te geven:-)
En na dit oponthoud lijkt het heel even goed te gaan. In de tussentijd ontdekt Emeen dat ik aan het bloeden ben aan één been, had ik nog niet eens ontdekt.  (Geprikt door braamstruiken).
We gaan verder.
En voor we er erg in hebben moeten we de ene na de andere berg met takken overklauteren (waardoor ik ook begon te bloeden aan het andere been:-)
Het houdt maar niet op. En dan te bedenken wat een eind we nog moeten als we hier eenmaal uit zijn....
Maar, tot onze vreugde blijkt dat opeens mee te vallen: de vast niet door de plaatselijke VVV aanbevolen route van ons  blijkt uit te komen op een echt wandelpad, dat nog naar links gaat ook, de juiste richting uit!
He he, een gewoon pad. He he..                                                                        met meidoorn in de bloei. 
Tjonge, de zon begon ook nog te schijnen. 
En links deed het bos lekker Belgisch aan. 
Echt, dit pad bleef een normaal goedlopend pad:-) 
Met een watertje links (en geen muggen). 
Het eindigt bij een pad links af langs de beek, jawel, het pad dat ik aan het begin niet in wilde:-) 
Maar helemaal ongelijk had ik nou ook weer niet, het was een eindeloos graspad, waar dus geen einde aan kwam. 
Ameen zet het weer op een hollen, heen en weer op het pad. 
Dan de bocht om naar rechts. 
En dan eindelijk, eindigt het oneindige pad, we kunnen rechtsaf op
het pad waar we op de heenweg de andere kant uitliepen. 
He he. Puf puf. 
En als we dan weer de grens passeren en in Nederland zijn, is  er een bankje!
We nemen het er even van, in de zon en  gaan daarna naar het restaurant voor... koffie!