Landgoed Singraven, Denekamp, zondag 29 december 2019

We waren naar de Molendijk 37 in Denekamp gereden, eveneens ong. een kwartiertje van ons hutje en parkeerden op een P tussen het kasteel aan de Kasteellaan en een restaurant de Watermolen. Het was er beredruk, op deze zondagmiddag, we konden nauwelijks een parkeerplekje vinden. 
Het huis had een mooie grote kerstboom staan maar de Engelse landschapstuin was oersaai. 
We wandelen richting het restaurant.
                                                                                                                            Dan zien we de watermolens.
Het restaurant was weliswaar open maar lo and behold, we sloegen het vandaag maar zo over. 
Bij landgoedwinkel Aan de Dinkel kun je snoezige snuisterijen kopen maar ook tickets voor het arboretum of het park, resp 4 en 3 euro, en gezien de kale toestanden van zowel het arboretum rechts als het park links deden wij dat dus mooi niet. 
Na het gebied achter de landgoedwinkel verkend te hebben en vastgesteld te hebben dat je daar nergens kon wandelen gingen we de andere kant uit.
Het leek de Veluwe wel, zo veel mensen waren er aan de wandel. Die ik niet gefotografeerd heb, behalve dit stel dat niet met een hond maar met een koe aan de wandel was en het was niet maar zo een koe.... :
kijk maar eens goed, het leek of hij een kleed droeg, maar ze vertelden dat ze een vriendin hadden die kunstenares was en die had in de vacht van het beest motieven aangebracht.
                                                        En aldus wandelden ze wat heen en weer met haar op deze zondagmiddag:-)
                                      Nadat we deze informatie tot ons genomen hadden, vervolgen wij onze wandeling. 
                                           We begonnen met het bankje bij de ingang van het huis, de havezate, of het kasteel, wat je wil. 
                                                                 En toen kuierden we uiteraard verder onder een bleek zonnetje.
Dan zien we de familie Meerkoet, Pa, Ma & de kids.
En opeens is daar zonder mijn medeweten de datum weer in beeld, wederom een dag te vroeg. Ik heb het lange tijd niet gezien, dus nu moet ik de camera weer resetten, want ik vind het knap irritant. 
We komen een bruggetje tegen waar we rechtsaf kunnen.
En dat doen we dan dus ook. Met de in het kader van het Water Collectief Twente heringerichte beken en bronnen. (Een bron herinrichten?)
We gaan de brug over.
Het tamelijk brede pad neemt dan een bochtje naar links. 
Met dan een doorkijkje op de zijkant van het huis. Miss Marple had het over hoe ze hier wel zou willen wonen en dan alles zou herinrichten, het veel gezelliger zou maken in de tuin en zo en ik had het over hoe ik hier nooit zou willen wonen, veel te veel onderhoud:-)
Aan de andere kant van de sloot links nog een stukje Belgisch aandoend bos.
En na het Paard van Singraven, een bankje van Bentheimer Steen:-)
                                                                                                             En in de verte zagen we een commune wilde ganzen.
We passeren een bruggetje over de Dinkel.
En na de Dinkel wederom die ganzen.
Dan splitst de weg zich in een fietspad en een weg naar de Twentse boerderieje er achter,
Dus nemen we het fietspad.
Typisch Twents.
We doen nog een klein stukje fietspad.
En als we dan de gelukbrengende witte reiger in beeld hebben gehad, 
keren we weer om en nemen dezelfde weg terug; het was nl. al 15.00 uur, de zon was verdwenen en we wilden wel voor het donker thuiszijn:-)
Ingestuurd door mevrouw Appeltaart:
​Bomen zijn ontwikkelde zielen wiens energie essentieel is voor ons en de planeet. Het is bekend dat ze koolstofdioxide uit de atmosfeer absorberen en het meeste ervan als zuurstof teruggeven. Wat minder bekend is, is dat het collectieve bewustzijn van bomen over de hele wereld onderling wordt overgedragen door een botanisch communicatiesysteem dat onze  meest ingewikkelde computers ver overtreft.
En dan nu speciaal voor Miss Marple het lied waarvan ik de eerste twee zinnen zo nu en dan galmde: