Oudeschild

1. Dunningsweg, woensdag 21 september 2017

We begonnen onze verdere verkenningstocht van het natuurschoon van het eiland Texel ergens richting Den Hoorn in een gebied dat De Dennen heet, en namen als wandelpad de "Dunningsweg" van Staatsbosbeheer.

We hadden dus zo maar weer langs de weg geparkeerd want we hadden geen zg. e-biljet gekocht, een duur parkeergeval geldig voor alle dorpen en grotere parkings. Per slot doen wij aan budgetreisjes.

Het was een tamelijk unieke bomenpartij hier, want er stonden her en der oude grove dennen, maar dan er tussendoor nieuwere beuken, een combinatie die je niet vaak tegenkomt.

Ik durf niet te zeggen of dit van de storm de week ervoor was. Vandaag hadden we in ieder geval opnieuw prachtig wandelweer.

Met al die takken kun je wel een soort boomhut (of zo) maken ja.

Er liep ook nog een slootje.

Dan plantten we onze stoeltjes neer bij dit interessante bouwwerkje, en gaan zonnebaden. De lucht is ook interessant.

De binnenkant van het hutje.

Kijk, een libelle.

We wandelen eens verder.

en zo.

We komen uit op een stenen weggetje maar na enige tijd kunnen we het bos weer in.

Leuk paadje toch?

Het paadje gaat over in een graspad, lekker zacht voor de voetjes.

Dit had een mooie wolkenpartij boven ons hoofd moeten voorstellen. Er staat trouwens nog wel een orb op de foto.

Als we een bankje aantreffen, besluiten we die over te slaan, want hij stond in de schaduw. We gingen wel een plekje in de zon zoeken, we hadden per slot de stoeltjes bij ons.

Dus die plantten we even verderop neer in hetzelfde stuk grasland als waar we op de heenweg hadden zitten zonnebaden, maar nu aan de andere kant. De weg terug wordt dan hierna dezelfde als waarlangs we op de heenweg kwamen.

Ook dit bankje sloegen we over. Het werd tijd voor het pannekoekengilde, dat ik trouwens na deze pannenkoek, die wel oké was, ophef, ik heb nu wel weer genoeg pannenkoeken gehad voor de eerstkomende tien jaar:-)

2. De Hoge Berg tussen Den Burg & Oudeschild.

Hierna reden we naar landschapsreservaat De Hoge Berg waarover ik had gelezen in zo'n toeristisch blaadje.

Het bankje was niet nodig, we kwamen net uit de auto, maar bovendien waaide het opeens flink, dus we gingen de Hoge Berg ahum maar eens beklimmen:-)

Ik had ook gelezen over zwartmoeskervel, dat in windsingels vrijwel uitsluitend op Texel te vinden is, een vergeten groente. Maar dit hierboven is het niet, ik was naarstig aan het speuren.

Dus we "klimmen" verder.

Op de top van de Hoge Berg aangekomen, lezen we dat het hier om een ijstijdlandschap gaat.

Er bivakkeerde nog een andere toeriste daar boven op die berg maar alhoewel ze heel aardig was waaide het ons te hard om hier gezellig te gaan zitten dus vangen we de terugweg aan.

3. Oudeschild

En die terugweg bracht ons naar Oudeschild. Dat zat zo volgens Miss Marple: Eigenlijk via een wonder, laat ik heel eerlijk zijn. We hadden gewandeld, en zelfs een berg beklommen, het werd 't eind van de dag, maar een heilige wind stak op (als door een wonder!) We besloten elders in de natuur te gaan wandelen, ergens waar hopelijk minder wind zou zijn, want mijn vriendin houdt er niet zo van. Toen wij in de auto stapten, kwamen er twee vrouwen met een lief klein hondje aan. Ze vroegen of we ook naar Oudeschild zouden gaan, 'Neen', zeiden wij, 'we gaan richting De Koog'. 'Oh', reageerden ze, 'jammer, anders zouden we vragen of we mee mogen rijden, want we hebben al zoveel gelopen en zijn een beetje moe en moeten nog zo'n eind'. 'Stap maar in', sprak mijn vriendin barmhartig, 'ik breng jullie wel even, want ik weet hoe akelig het is om nog lang te moeten lopen als je zo moe bent' en jubelend stapten de twee vrouwen in. En hun hondje, een engel gelijk, voorwaar, ik zeg u, een schatje van onaardse lieftalligheid. Heus, ik zei al, het is allemaal een wonder. Mijn vriendin bracht de zielsgelukkige vrouwen, die reeds 18 kilometer gelopen bleken te hebben, tot voor hun deur naar huis.

En daar, hier volgt het zoveelste wonder, stond een kerkje naast. En het kerkje was open. En mijn vriendin en ik mediteren graag een minuut of wat als we voorbij heilige huizen komen. Een goed katholiek kerkje, was het, onze Gerard Reve zaliger zou tevreden zijn. De Moeder Gods was in meerdere hoeken te vinden en er waren afbeeldingen van herders en schaapjes bij het altaar en ook was er een hoek om een heilig licht te ontsteken tegen een geringe, aardse vergoeding, dit alles ten bate van de lijdende medemens. Geen moment heb ik geaarzeld! Na innig in vlammend gebed de Moeder Gods aangeroepen te hebben in het weldadig aroma van weliswaar enig hoestverwekkende wierook, ben ik, de beurs getrokken hebbende, naar de hoek getogen waar men sfeervol kan netwerken met daarboven. En zo geschiedde dat ik dit netwerk heb aangewend ten bate van iemands prangend belang. Het kerkje stond niet op het program, en plotsklaps was het daar. En mijn vriendin, die wat eerder de kerk verliet dan de schrijfster, heeft er zelfs nog biologische rabarber in de buurt gekocht. Ik zeg: het is een wonder!