Oude Ruurlose Verdwaalroute, dinsdag 22 september 2020

Wekenlang was ik niet bij moeders geweest, maar honden zijn telepathisch bij tijd en wijle, Jeetwee lag al uren voor de deur in afwachting  van wat komen ging. Dan hoort hij mijn auto, en rent hij als een bezetene naar de poort van de schuur, die ik open, vervolgens rent hij zonder me te groeten als een bezetene naar mijn auto, en dan loop ik maar terug, en doe die open, en Jeetwee springt er dan in. Zo van, he he mij kan niks meer gebeuren, ik zit en mag mee wandelen:-) In alle rust zit hij daar tot ik uitgekwekt ben bij moeders en dan gaan we samen de auto in. Ik rijd ongeveer richting waar ik ongeveer wezen wilde en reed pardoes na Veldhoek de Petersdijk in die na een poosje overgaat in een zandweg. Er komen paard en wagen aan en waar zullen wij eens heengaan?
Ik reed links af en dan de Oude Ruurlose weg op (zandweg) en stop bij dit bankje waar een onverlaat twee stoelen heeft gedumpt. 
Dan gaat moeders er nog op zitten ook, het lijkt wel of ze in de trein zit. 
We beginnen de wandeling bij een serie tamme kastanjes, maar het wordt vast een slecht tamme kastanjejaar, wat ik je brom, er zit niet veel aan , ze vallen er al af, en er zit niks onder de schil; de bomen hebben te weinig water gehad deze zomer. 
Wat volgt is een keileuk paadje, en terwijl we meenden dat we alles in Ruurlo en omgeving al kenden, hadden we beiden niet het gevoel hier ooit eerder te zijn geweest. 
Al snel kunnen we kiezen of we links-of rechtsaf gaan, we namen het kleinere paadje hierboven, 
dat zag er snoezig uit.
Het gaat wel een fikse heuvel op, en daarna weer naar beneden. 
Daarna kunnen we weer kiezen, of we rechts of links willen, we volgen de neus van Jeetwee en gaan hem achterna, hij was linksaf gegaan. 
We lopen dan langs een hoge wal.
Dit bos is doorspekt met weggetjes en paadjes zeg, welke kan zullen we nu eens opgaan?
We dachten maar links af te gaan, dan lopen we wellicht een soort rondje. 
De eerste vliegenzwammen dienen zich ook aan, de diertjes die geknabbeld hadden aan deze hierboven hadden vast zin in een hallucinerende trip. 
Het hele bos lijkt wel doorkruist van de paadjes,
en hier begin ik ernstig het gevoel te krijgen verdwaald te zijn (wat ook zo bleek te zijn:-)
Een paaltje. Tja.
En na deze orbs meen ik in de verte een hekje te zien.
Wat ook zo bleek te zijn,
maar dan is de auto werkelijk nergens te bekennen, eerst lopen we een kilometer naar rechts, maar in de verste verte is er geen auto, dan keren we om, 
en als we bij een hoek aankomen zien we heel in de verte een stipje auto glinsteren, zou dat 'm kunnen zijn? Ons richtingsgevoel zei van niet, maar we gaan het toch maar eens bekijken, en jawel,
het was ons richtingsgevoel wat van geen kant klopte want het was hem dus wel.  Moeders zit al op de bus te wachten en Jeetwee is uitgeteld (maar niet heus hoor).. Verder was het echt een schitterende wandeling, en de laatste van de zomer, want, 
nadat we gesmikkeld hadden van een pannenkoek (de mijne kreeg een 10, de vegetarische van moeders van haar een 5), gaan we naar huis en als ik thuiskom is het vrijwel exact op het moment dat de herfst begon dit jaar, de 22e om 15.31 uur.