Voorstonden, maandag 8 augustus 2022

Gaaf! De oprijlaan van huize Voorstonden wordt geflankeerd door twee zuilen met boerenzakdoeken!
                                                                       Kijk, dat is Odi weer. Bij een stoeltje waarvan ik ook een setje had in Lochem destijds. 
                                                                                                              Aan de overkant van het water graast een eenzaam schaap.
En dan is er taart, een zelfgemaakte aardbeienbavaroistaart met verse framboosjes, ik kreeg nb ook nog een stuk mee naar huis.
Dan krijg ik uitleg over het haren van een zeis. 
En naar aanleiding van de vorige walk krijg ik te horen hoe er op dit landgoed allerlei leuke dingen hebben plaatsgevonden: magische cirkels, activaties, merkaba, bomen: alles wat in de 80er jaren leuk was gebeurde hier wel, inclusief Rudi Klijnstra. M2 en ik zijn het er dan helemaal over eens dat die energie van bijv. graancirkels, en de belangstelling er voor, compleet verdwenen is in deze jaren, niemand heeft het er meer over.  Enfin, tijd voor een wandelingetje. 
We gaan het bos in en treffen een mega groot veld van lelietjes van dalen. M2 vertelt dat niemand de geur ervan kan vangen, het wordt alleen chemisch nagemaakt. 
                                                                                                                      We nemen dan het paadje naar links.
Dan zien we een hoop salomonszegel. Oh ik had wat van de wortels moeten nemen, het is namelijk goed voor de bloedsuiker. Daarnaast is het super voor botten en spieren: klik hier. 
Als we daarna het paadje rechts nemen, staat er links een veldje andoorn. M2 laat me het ruiken en echt waar, ik heb nog nooit zo iets smerigs geroken, getver, wat een stank!
Odi vermaakt zich wel.
                                                                                                                                     Dan keren we terug naar het huis.
En dit is een beetje een zielig verhaal, de gans rechts boven is vleugellam en moederziel alleen. Elk jaar komen zijn maatjes langs maar vliegen dan ook weer weg om elders te overwinteren en hij blijft achter, omdat hij niet meer kan vliegen. Echt zielig. 
Dan nemen we plaats in de muziekkamer waar Egbert onder het toeziend oog van zijn overgrootvader uitleg geeft over een paar dansen gecomponeerd door Bach en een Ciacona, geschreven voor de viool, maar Egbert speelt het op de cello en dat was veel indrukwekkender! De cello heeft een wat zwaarder geluid, niet zo ijl als een viool.
Wikipedia heeft één van de dansen (de Allemanda) en de ciacona staan rechts bij de geluidsfragmenten, klik hier. 
Maar nu: zie je die vleugel links? Het zou voor Egbert wel leuk zijn als er een ongevaccineerde pianist(e) maar wel van niveau: Brahms, Schumann, Bach, zo nu en dan op de piano zou willen spelen met Egbert op de cello. Locatie: Voorstonden bij Brummen. Ken je zo iemand? mail dan! 
                                                               In de keuken kom ik nog een boerenzakdoek tegen:-)
Dan hebben we ook nog wat verhaaltjes, deze werd ingestuurd door M2.
En in Drenthe schreef ik ook nog een stukje naar aanleiding van de Saffranen Mantel van Lobsang Rampa  (in feite naar aanleiding van het verhaal van Gautama de Boedha, daarin), het heeft een heel andere aard dan het verhaaltje op de vorige pagina en ik vind het eigenlijk ook niks, maar ja:-)

Mijn vrijwel eerste vriendje en ik discussieerden en filosofeerden er wat van af. Wat was het doel van het
leven? Geluk te vinden, gelukkig te zijn, vond ik. Het vriendje schudde meewarig zijn hoofd. Wat een
stompzinnig antwoord!
Jammer voor hem, maar 60jr later denk ik er nog steeds zo over.
Vrede, vreugde en innerlijk geluk, dat is mijn streven en eigenlijk ook wel mijn werkelijkheid en mijn
enige verdriet is, dat niet alle mensen dat gegund lijkt te zijn.
Er zijn echter mensen die aan zelfkwelling doen. Zo had ik eens een vrouw aan de lijn, die 2 van de 3
dagen pijn leed, fysieke pijn. Wat een gruwel, dacht ik. De 3e dag vond ze echter heerlijk. Het idiote was
dat ze vond, dat de pijn haar goed deed. Ze groeide er door, werd er bewuster van. Ze leerde haar
levenslessen erdoor en ze stond zichzelf dus die pijn toe! Hoe anders zat ik in elkaar. Ik wilde een pijnvrij
leven. Klaar. Mensen zijn dus echter klaarblijkelijk in staat zichzelf pijn te ‘gunnen’ door het simpelweg
toe te staan in hun leven en roepen het daarmee volgens mij over henzelf af!