Het Verscholen Dorp, Vierhouten, dinsdag 16 augustus 2022
Nadat ik Miss Marple opgehaald had van haar logeeradres in Vierhouten reden we naar het Verscholen Dorp aldaar.
Als we hier dan al niet herinnerd zouden worden aan de oorlog, deden de knoertharde veel te laag vliegende apachehelikopters dat wel....
Dit is natuurlijk niet te lezen maar hieronder de vergrotingen:
Nou, dan weet je dat ook weer. En anders is er nog hun website.
Tijd voor het bankje.
Nadat we het bankje hadden aangedaan en een groepje van 6 mensen hadden aangesproken (het zou steeds drukker worden, op een gegeven moment leek het de Kalverstraat wel, maar dan met fietsers),
gingen we dit paadje in, want Miss Marple, die hier al eerder geweest was, wist dat er nog een Verloren Hutje ging komen .
Geen bosbessen hier. Aangekomen bij het Verloren Hutje ging ik eerst maar eens op het bankje want een ander stel was er net ingekropen.
Toen ze weg waren zag ik dat de kuil naar onderen te diep was voor mij, ik had geen stokken bij me, maar Miss Marple hierboven neemt wel een kijkje.
Zo ziet het er dus van binnen uit.
Dan wandelen we terug via de Kalverstraat en
gaan naar de auto waarna we naar Vierhouten terug rijden, om
tante Sjaan nog een bezoekje te brengen. Uiteraard. De cheesecake was rond geworden maar nog net zo lekker als altijd.
Ik laat Miss Marple daarna achter in Vierhouten en
scoor onderweg nog 10 eitjes voor 1,70 euro, en merk dat alle struiken of boompjes links te lang zonder water hebben gezeten.
Het kleed dat moeders meegaf staat prima, maar gelukkig heb ik mijn India kleed dat vanwege een huurster helemaal onder de wax en olie zat, helemaal schoongekregen met strijkijzer en papier en zo, en die pauw had ik bij mw Appeltaart in de tuin gezien en omdat ik hem daar zo mooi vond staan, zelf ook twee van gekocht.
Of ze bij mij ook zo goed staan, vraagteken:-)
Niet te geloven : song uit 1985, toen al, ingestuurd door M2:
|
|
Miss Marple deed op Facebook ook een kleurrijk verslag van onze "wandeling":
Vanmorgen rond de klok van tien zijn Joyce en ik naar Het Verscholen Dorp https://nl.wikipedia.org/wiki/Het_Verscholen_Dorp getogen met haar auto bij hemelse klassieke muziek, stapvoetsgewijs de zandweg afleggend onder impressionistisch lover van Renoir.
Het hoogseizoen maakte van deze beladen plaats, waar ook Godfried Bomans nog ondergedoken heeft gezeten, meer een soort Walibi-ervaring. Olijk Rotterdams schreeuwende senioren op elektrische fietsen, mensen die bruutweg gehaast tot voor ieder hutje fietsten om maar vooral geen tijd te hoeven verliezen aan dit al, peuters en baby's die van moeder met vader moesten lachen voor een vrolijke vakantiefoto als souvenir, kraaiend zwaaiend vanuit iedere hut... blasfemie jegens iedere nagebouwde verscholen blokhut waar na verraad van twee jagende SS-ers ONZE medemensen zijn weggevoerd en onder meer in dit bos zijn vermoord.
Het klopt niet. Het Verscholen Dorp wordt beschouwd als een ''lokale attractie'', niet als een plaats van herdenking, verstilling en contemplatie. Maar dat behoort hij feitelijk wel te zijn. Wij moeten juist stappen UIT de waan van de dag en verbinden en zwijgen en voelen en denken en stilstaan en LEREN.
Precies een maand geleden legde ik dezelfde weg af, maar dan te voet. De kilometerslange monotone voettocht door het opstuivend zand in de brandende hitte leek dagen te duren, al waren het slechts uren. Ontstemd blikte ik naar iedere gemakzuchtige auto die me passeerde, dorstig, verhit, vermoeid, heimelijk jaloers op zoveel passerende efficiëntie en comfort.
Het verslag vindt men hier:
https://www.facebook.com/lala.chovexani/posts/pfbid03A3WFWVKkb43ioXUHzJsfkZrTPbMt9hiHbCDgTP87JjbJXWdQhbfZsn8fNvBLqqjl
De route per auto afleggen is verrukkelijk comfortabel, maar haalt het element van een louterende pelgrimage weg. De verbinding met de talloze onderduikers en te betreuren slachtoffers is opeens volkomen zoek. Het is domweg TE leuk! En het gaat te snel, waardoor er nog meer op het programma past, wat de gebeurtenis ''kleiner'' maakt dan hij verdient. De hartsversmelting met het overstelpende leed is goeddeels uit beeld verdwenen.
Zoals men Auschwitz niet moet bezoeken in zomer of lente, doch in hartje winter, bij sneeuw en ontbering, zo moet men Het Verscholen Dorp niet te comfortabel bezoeken via auto of elektrische fiets, laat staan op een zonovergoten dag in het midden van het hoogseizoen tussen egocentrische toeristen.
Ja. Een overspannen hoogseizoen is anders dan de ingetogen eenzaamheid. Dit keer kon ik niet in de emotie geraken, terwijl ik hier precies een maand geleden, in alle rust, na uren lopen, heb geweend om de gevallenen en alle oorlogsgeweld. Ik kon een fractie van de uitputting voelen en van de ontbering aanraken. Al bleef de doodsangst, en die is essentieel, godindank buiten beeld.
Evengoed, na ons bezoek, genoeglijk keuvelend op de diverse bankjes, met elkaar en met jolige, te hard Rotterdams pratende, bezoekers die zichtbaar de leukste thuis waren, zijn we bij dito hemelse godinnelijke klassieke muziek van Joyce bij opengesperde ramen en lieflijk vogelgezang - een moment dat me dunkt het meest de tedere verbinding met de onschuldige slachtoffers van Het Verscholen Dorp deed ervaren en zelfs een moment van Zielsversmelting met dezen opleverde - per ijzeren ros getogen naar onze Vierhouter stamkroeg, Tante Sjaan, en ondanks dat de sublieme veganistische lunch- en dinersopties voor het hoogseizoen zijn gesneuveld.
''Dit is de beste cheesecake van het hele land!'', zei Joyce na afloop tegen de serveerster, die lauw reageerde, omdat zij dit intussen ook wel weet. Ondergetekende heeft zich gewaagd aan een fris taartje van de maand, bestaande uit kakelverse aardbeien zonder flauwekul in een bescheiden deegslofje. Tel daarbij de extreem goede cappuccino's van Joyce en des schrijfsters heilzame verse gembertheetjes met citroen op en alweer een dag in het machtige leven bleek gelukt!
En dat is van gewicht, waarde mensen, want op een dag zal ook het onze voorbij zijn, via welke weg dan ook. Laten wij dus maar geen tijd verliezen met het ervaren van liefde, vrede, vrijheid, humor, blijmoedigheid, mededogen, naastenliefde en taart!
Vanmorgen rond de klok van tien zijn Joyce en ik naar Het Verscholen Dorp https://nl.wikipedia.org/wiki/Het_Verscholen_Dorp getogen met haar auto bij hemelse klassieke muziek, stapvoetsgewijs de zandweg afleggend onder impressionistisch lover van Renoir.
Het hoogseizoen maakte van deze beladen plaats, waar ook Godfried Bomans nog ondergedoken heeft gezeten, meer een soort Walibi-ervaring. Olijk Rotterdams schreeuwende senioren op elektrische fietsen, mensen die bruutweg gehaast tot voor ieder hutje fietsten om maar vooral geen tijd te hoeven verliezen aan dit al, peuters en baby's die van moeder met vader moesten lachen voor een vrolijke vakantiefoto als souvenir, kraaiend zwaaiend vanuit iedere hut... blasfemie jegens iedere nagebouwde verscholen blokhut waar na verraad van twee jagende SS-ers ONZE medemensen zijn weggevoerd en onder meer in dit bos zijn vermoord.
Het klopt niet. Het Verscholen Dorp wordt beschouwd als een ''lokale attractie'', niet als een plaats van herdenking, verstilling en contemplatie. Maar dat behoort hij feitelijk wel te zijn. Wij moeten juist stappen UIT de waan van de dag en verbinden en zwijgen en voelen en denken en stilstaan en LEREN.
Precies een maand geleden legde ik dezelfde weg af, maar dan te voet. De kilometerslange monotone voettocht door het opstuivend zand in de brandende hitte leek dagen te duren, al waren het slechts uren. Ontstemd blikte ik naar iedere gemakzuchtige auto die me passeerde, dorstig, verhit, vermoeid, heimelijk jaloers op zoveel passerende efficiëntie en comfort.
Het verslag vindt men hier:
https://www.facebook.com/lala.chovexani/posts/pfbid03A3WFWVKkb43ioXUHzJsfkZrTPbMt9hiHbCDgTP87JjbJXWdQhbfZsn8fNvBLqqjl
De route per auto afleggen is verrukkelijk comfortabel, maar haalt het element van een louterende pelgrimage weg. De verbinding met de talloze onderduikers en te betreuren slachtoffers is opeens volkomen zoek. Het is domweg TE leuk! En het gaat te snel, waardoor er nog meer op het programma past, wat de gebeurtenis ''kleiner'' maakt dan hij verdient. De hartsversmelting met het overstelpende leed is goeddeels uit beeld verdwenen.
Zoals men Auschwitz niet moet bezoeken in zomer of lente, doch in hartje winter, bij sneeuw en ontbering, zo moet men Het Verscholen Dorp niet te comfortabel bezoeken via auto of elektrische fiets, laat staan op een zonovergoten dag in het midden van het hoogseizoen tussen egocentrische toeristen.
Ja. Een overspannen hoogseizoen is anders dan de ingetogen eenzaamheid. Dit keer kon ik niet in de emotie geraken, terwijl ik hier precies een maand geleden, in alle rust, na uren lopen, heb geweend om de gevallenen en alle oorlogsgeweld. Ik kon een fractie van de uitputting voelen en van de ontbering aanraken. Al bleef de doodsangst, en die is essentieel, godindank buiten beeld.
Evengoed, na ons bezoek, genoeglijk keuvelend op de diverse bankjes, met elkaar en met jolige, te hard Rotterdams pratende, bezoekers die zichtbaar de leukste thuis waren, zijn we bij dito hemelse godinnelijke klassieke muziek van Joyce bij opengesperde ramen en lieflijk vogelgezang - een moment dat me dunkt het meest de tedere verbinding met de onschuldige slachtoffers van Het Verscholen Dorp deed ervaren en zelfs een moment van Zielsversmelting met dezen opleverde - per ijzeren ros getogen naar onze Vierhouter stamkroeg, Tante Sjaan, en ondanks dat de sublieme veganistische lunch- en dinersopties voor het hoogseizoen zijn gesneuveld.
''Dit is de beste cheesecake van het hele land!'', zei Joyce na afloop tegen de serveerster, die lauw reageerde, omdat zij dit intussen ook wel weet. Ondergetekende heeft zich gewaagd aan een fris taartje van de maand, bestaande uit kakelverse aardbeien zonder flauwekul in een bescheiden deegslofje. Tel daarbij de extreem goede cappuccino's van Joyce en des schrijfsters heilzame verse gembertheetjes met citroen op en alweer een dag in het machtige leven bleek gelukt!
En dat is van gewicht, waarde mensen, want op een dag zal ook het onze voorbij zijn, via welke weg dan ook. Laten wij dus maar geen tijd verliezen met het ervaren van liefde, vrede, vrijheid, humor, blijmoedigheid, mededogen, naastenliefde en taart!