Milsbeek, maandag 20 november 2017

Na een fiks ochtendhumeur, toen het plensde van de regen, gingen we eerst maar eens naar het Theehuisje Milsbeek, (Bloemenstraat 8) voor koffie. Vermoedelijk waren we nu in Limburg trouwens. Toen het droog geworden was gingen we naar de parking bij  eethuis de Diepen, waarvan we al wisten dat die op maandag gesloten was  (Zwarteweg 60, Milsbeek),  om daar te gaan wandelen.
Tjonge, dat Pieterpad is net zo lang als de afstand van Lochem naar Parijs.
Aan de linkerkant van het pad was het Reichswald, dus we lopen hier echt op de grens van Nederland en Duitsland.
Het was wel een grijs-grauwe dag hoor. Daarom was het extra belangrijk om aan de wandel te gaan want het liefst zou je op zo'n dag natuurlijk de hele dag in je bed blijven liggen. Maar ja, daar hadden we de hele nacht ook al in gelegen.
We gaan heel dapper een smal hier en daar modderig en ... steil paadje omhoog in, en komen bij die paal dus in Duitsland terecht.
En daar was het dus heel anders, bergachtig, kleurrijk, en geen asfalt zoals in Nederland. Wat met dit weer trouwens erg te prefereren is daar niet van:-)
Het was er betoverend mooi met al die herfstkleuren al heeft de camera met dit grijze weer wat moeite met het oppakken ervan.
En in het begin was het paadje ook nog redelijk begaanbaar.
Als het te modderig wordt, ook weer niet goed geregistreerd door de camera, keren we weer om, op naar het drogere Nederlandse asfalt:-)
Op de terugweg valt me nog een mooie boom op de berghelling op. 
Stapje voor stapje daal ik het steile stuk langs grenspaal 588? af, en kom veilig aan in de Lage Landen.
We komen bij een veerooster aan, en ik denk bij mezelf, komen we nu weer in wilde koeien-land of zo?
Blijkt het om een graasgebied voor 100 wilde edelherten te gaan!
Dus ik tuur me daarna suf of ik er ook één van zie. Overbodig toe te voegen: nee dus. Maar ik voeg het toch even toe:-)
Ik heb aardig de pas er in en loop inmiddels kilometers vooruit op Miss Marple. 
Voor ik de bocht om ga kijk ik even terug, Miss Marple bevindt zich precies boven de M van Marple.
Ik loop gewoon door, bezienswaardigheden fotograferend.
Zouden ze hier de edelherten bijvoeren in de winter of zo? Er komt ook weer een pad aan de Duitse berghelling op. 
Ik loop gewoon door op het Nederlandse asfalt maar inmiddels is Miss Marple in geen velden of wegen meer te bekennen, bezig met het schieten van 700 (zevenhonderd..) foto's vertelde ze later, dus keer ik toch maar om.  En dat was maar goed ook want het begon te regenen. 
Dus in geswinde pas gaan we gezamenlijk terug naar de auto en besluiten dat we bij donker nog lang genoeg in de hotelkamer / het hotelappartement met kookgelegenheid, waar ze notabene onze bedden wel opgemaakt hadden bleek toen we terug kwamen, sjiek hoor, kunnen vertoeven en nog wel even rond kunnen toeren als echte toeristen zo lang het nog licht was. 
En dan zien we in Plasmolen een bordje met "Mariakapel" en dat heeft dus een aantrekkingskracht als een magneet op ons, wij daarheen.
Als ik binnen mediteer krijg ik opeens berouw van mijn ochtendhumeur en biedt Miss Marple mijn excuses aan die het blijmoedig aanvaarde maar zei dat het nergens voor nodig was of iets van dien aard. 
De kapel is gebouwd op een belofte van ene pastoor TH. Driessen die zei dat als hij veilig van de oorlog terug zou komen, hij een kapel ter ere van Maria, Sterre der Zee, zou bouwen en aldus geschiedde in 1955.
Hierna gingen wij gesticht en zo, terug naar het appartement alwaar we een stevig gekruid mungbonen-dahl soepje met verse koriander nuttigden.
Hieronder een prachtig Jiddisch lied van Leontine die inmiddels vertelde dat ze ook opgetreden heeft in Boscafe Merlijn, waar we gisteren waren: