Sint Jansberg, Plasmolen, ca 5 uur  voor sommigen, ca 3.5 uur voor anderen, ondertitel: een Mars vierkant Pluto-avontuur, dinsdag 14 november 2017
Deel I: toen het nog licht was:

De plek waar we op de tomtom naar toereden: St. Maartensweg nummer 1 in Plasmolen, bood geen parkeergelegenheid, het ernaast gelegen restaurant de Plasmolen Hof wel. Alleen voor gasten. We wilden er na de wandeling koffie gaan drinken. Het is er nooit van gekomen...
Het was er meteen al mooi.
Alleen had niemand ons verteld dat dit een echt verdwaalbos was, dat deden ze pas naderhand.  We gingen er in bij de P bij het rode pijltje, en ik zou er uitkomen via route 3, richting de Mookerheide en dan vlak onder de verbinding via een andere verbinding naar links en dan weer terug naar de P. Tja. Wandelen door een oud, sprookjesachtig bos, ja ja.
We gaan richting de Romeinse villa, dat klonk interessant.
Zoals je ziet is het landschap behoorlijk heuvelachtig, dat heb je natuurlijk als je op een berg wandelt.
De heuvel op en de contouren van de rechtervleugel van de Romeinse Villa (ooit) worden zichtbaar.
Als je op dit plaatje kijkt, dan is het wel een mega-villa geweest, ooit.
Alleen was er niks meer van over, men had met moderne bouwmaterialen wat contouren uitgezet, dat was alles.
We gaan er achter verder omhoog en komen in een prachtig stuk met al die herfstkleuren.
Hier is een berk zichtbaar, maar het is overwegend beuk wat in dit bos staat.
Even achterom kijken, feng shuitisch zat die villa best goed in elkaar met de heuvel erachter.
We dartelen eens verder.
Het was overigens net als gisteren een grijs-grauwe dag, maar het was wel droog. Min of meer.
Min of meer dan, want Miss Marple loopt hier rechts in beeld opeens met een plu, en ik zie regendruppels op de foto's.
Aan het begin had er gestaan dat er twee routes waren, eentje van 2 komma nog wat kilometer en eentje van ruim 5. We wilden die van 2 komma nog wat doen maar nergens stonden er wegwijzers. 
Het was hier niet alleen mooi, en soms stijl, maar hier en daar ook flink glibberig, met modder verstopt onder de beukenblaadjes.
Dus wat wij allemaal al niet over hebben voor een paar mooie plaatjes... nou ja, en voor onze gezondheid natuurlijk:-)
Vraag me niet hoe we liepen, ik zou het niet meer kunnen navertellen.
Op de linkerfoto blijkt het ook weer te regenen, ik kan niet zeggen dat ik er veel van merkte tijdens het wandelen.
Stijl, maar prachtig hier.
Wij klauteren vrolijk verder, alhoewel het gemanoeuvreer rond de modder niet mijn grootste hobby is moet ik bekennen.
Maar zo'n herfstbos is wel fantastisch mooi.
Dan ontmoet ik het Opperhoofd der Beuken.
Ik plant mijn stoeltje eens even neer aan zijn wortels, merk dat het toch regent en doe mijn regenponcho om, wachtend op Miss Marple, die in dit stadium van de wandeling nog een eind achter mij liep.
Daar komt ze al aan in de verte, al is het nauwelijks te zien op de verkleinde foto.
Dan praat ik wat aan tegen die Beuk: "Ach Beuk, je bent ouder dan de weg die verderop is aangelegd en waarvan het geluid tot hier in het bos doordringt, heb je er geen last van?" (Hij antwoordde niet:-)
Als we verder lopen, en zowaar een bankje tegenkomen, en ik diep met mijn ene voet in de modder ben weggezakt, waardoor Miss Marple, gewaarschuwd, een net iets andere route liep, komt zij een kikker tegen die ze kon fotograferen.
Dat pijltje ging de kant uit waar wij net vandaan gekomen waren. Vreemd hoor. En dan staat er ook nog zo'n merkwaardige kat op een bezemsteel onder.
Er is een weiland in aantocht.
Met een diepe moddergeul naar beneden. Als we die veilig en wel doorgekomen zijn plant ik mijn stoeltje weer eens neer en steek overduidelijk een sigaret op.
In de verte zijn koeien te zien. Doorlopend komen we allemaal wegversperringen tegen.
Die sigaret had ik zeker nog niet op.
We banjeren eens verder door de modder in de ijdele hoop dat we nu wel aan het eind van het bos gaan komen.
Het begint toch al een tikje te donkeren zo te zien.
Na het poeletje met de waterdruppel komen we dan toch enigszins in de bewoonde wereld terug.
En we zaten zelfs op de St. Maartensweg, dus als we die afliepen dan moest het goed komen toch?
Bij het weiland was er al een weggetje naar links geweest waar ik eigenlijk in had gewild maar Miss Marple liep inmiddels al zo'n eind verder voorop, dat ik er maar achter aan hobbelde.
Ik schreeuwde zo eens de hoek om hier, "gaan we wel goed???" maar ik geloof dat Miss Marple dacht van wel.  Ik had op dit punt de wandelkaart er eigenlijk al bij moeten pakken die ik wel in de tas had, maar dacht er nog niet eens aan.
Hier begon ik toch wel lont te ruiken, maar dacht: nou, dan maar een omweg.
Als we links af slaan komen we op een pad waar het bankje van Elly Siebers staat. Daar zet ik mijn droge stoeltje eens even bij neer en pak nu de kaart. Tegen Miss Marple zeg ik dan: je moet twee keer links en dan zou je recht tegen het restaurant moeten aanlopen..
We banjeren verder langs s'Heerens modder.
poe poe, al weer een bankje.
Miss Marple loopt voorop maar hier is ze in ieder geval nog in zicht.
Inmiddels begin ik me wel zorgen te maken of we voor het donker het bos wel uit zijn.
Als we dit beeldschone stukje zien weet ik dat we goed fout zitten, nl. weer midden in het bos. Ik stel Miss Marple voor terug te gaan, en ze zegt: die hele heuvel weer opklimmen die we net afgedaald zijn? Oh nee, niet zo'n goed idee, dus we lopen door.
Het tempo van Miss Marple ging opeens in versnelling en ik geloof dat ik haar vanaf dit punt niet meer gezien heb. Tijdens de wandeling dan.
Hier doe ik een schietgebedje naar Maria, Sterre der Zee, Jezus Christus, God, Sri Yukteswar en alle heiligen, dat ik toch maar wel voor het donker het bos uit ben.
En wat doen die heiligen? Die sturen een jogger op mijn pad aan wie ik de weg vraag naar de Plasmolen Hof. Alsmaar rechtdoor, zegt hij, het pad volgen.

Deel II, toen het donker werd:

Op dit punt gekomen weet ik vrij zeker dat als Miss Marple hier langs gekomen is, zij rechts zou zijn gegaan, maar rechtdoor is een soort slagboompje en ik weet zeker dat we daar op de heenweg doorheen gekomen zijn, dus ik klauter de helling op om er achter te komen dat ik weer op de wegversperringsroute zit, waar we niet op de heenweg- maar op de terugweg uitkwamen. Dus ik terug. En vanaf hier begint het heen en weer geloop en raak ik gedesoriënteerd.
Het kan me al lang niet meer schelen of ik door de modder banjer, ik stap nu stevig door, kletsnatte voeten heb ik toch al.
Het werd te donker voor foto's, ik was al een paar keer heen en weer gelopen, probeerde de weg te horen, maar wist soms niet of ik de wind of de weg hoorde, en volg uiteindelijk mijn oren, op wat ik denk dat de weg is. En ik hoor een hond blaffen in de verte, en ik zie een lichtje.  Ik loop een eind naar rechts (zullen we maar zeggen), kom 3 paarden tegen, zie een paar honderd meter verder de weg liggen, maar ik kan er niet bijkomen, er zit een weiland tussen.  Uiteindelijk kan ik naar links richting die weg.
Tussen de linker en de rechterfoto ligt nog een enorme wandeling:-)  Ik drukte weliswaar wel op de bel van die boerderij, een paar keer, maar er was niemand thuis. Doorlopend kom ik een fietspad naar links tegen. Eigenlijk valt het me nog wel mee hoe veel je nog kunt zien in het donker, de contouren van de paden zijn best te volgen.  Ik kom nog een boerderijtje tegen en daar vraag ik de weg. 300 meter doorlopen zegt ze, de weg vervolgend. Dat doe ik. Ik loop omhoog en blijk de weg gemist te hebben, dus ik weer terug, naar beneden en kom nu op de autoweg aan. Gelukkig, Maar waar zit de Plasmolense Hof nou?
Nou een eindje verderop dus. He he, ik ben er, bij de auto, maar geen Miss Marple te bekennen. Ik had gehoopt dat die in het restaurant achter de koffie zat. Terwijl ik de klep open doe komt er een andere auto aan, Joost stapt uit (ik weet inmiddels dat hij Joost heet:-)  - hij had net Miss Marple naar het hotel gebracht, ik was zoek... of ik het briefje op de voorruit al gezien had, nee dus... hij belt Miss Marple om te zeggen dat ik terecht ben want die was van plan de politie te bellen. De mensen van de Plasmolense Hof hadden Miss Marple wel geweldig goed opgevangen!  Ze had minstens 2 uur op me gewacht.

Ik rij naar het hotel, kom om 18.45 aan, precies op tijd om het nog te redden voor de lezing die we die avond aan de uni van Nijmegen zouden bijwonen en die startte om 19.30 uur.
Kom ik aan in het appartement, Miss Marple totally flustered, die had, 2.5 uur na zonsondergang, 1,5 uur lang met de politie in Limburg heen en weer gebeld en was nu weer bezig na 20 doorverbindingen om ze af te bellen, omdat ik terecht was. Zonder gegeten te hebben, ik had nog net tijd om een droge broek en droge sokken (in mijn kletsnatte schoenen) aan te doen, rijden we naar de campus, en rijd ik parkeergarage 11 in.
In de auto wordt Miss Marple nog twee keer teruggebeld door de politie aan wie ze trouwens ons hele doopceel had moeten lichten: of ik medicatie gebruikte , wat ik aanhad .... ik vroeg Miss Marple wat ze eigenlijk gedaan zouden hebben, en de tweede politieman vroeg zij dat ook. Nou, ze zouden met motoren, paarden en mankracht het bos in zijn gegaan.... tjonge wat een circus zeg... maar ik kon me ook nog melden bij de trauma-opvang indien nodig:-)

De lezing was van een Leidse sterrenkundige, ging over buitenaards leven, en had werkelijk niets om het lijf, die hele lezing. Gaan we weer terug naar de parkeergarage, blijken de rolluiken dicht. Ook dat nog:-)  Maar we konden binnendoor, bleek, gelukkig en op ons kaartje gingen de rolluiken en de slagboom gelukkig omhoog zodat we uiteindelijk weer veilig en wel terug waren in het hotel.
Benieuwd wat we morgen weer voor avonturen beleven...
De muziek vandaag is ingestuurd door mevr. Appeltaart, de zangeres is de eigenaresse van biowinkel de Koehoorn uit Zutphen.