De Peel, donderdag 16 februari 2017

Deurne ligt links van het begin punt en Helmond er boven geloof ik. Maar met behulp van dit kaartje kwamen we vanzelf bij Natuurpoort de Peel terecht.
Ik snapte niet veel van het routekaartje maar de restauranteigenaar zei dat we iets terug moesten lopen over de weg en dan bij die rij bomen voor die boerderij rechts af gaan.
Dus dat doen we. De kinderen van die boerderij hadden een mooie boomhut.
Het was een lang saai pad en alles was kaal hier. Miss Marple vroeg zich af of we wel goed liepen, moest dit nou een natuurgebied zijn?
Dan gaat het weggetje links af, waarop we opeens vreemde drollen vonden, het stikte ervan.
Als het weggetje dan weer rechts af gaat zien we opeens waar die drolletjes vandaan komen , het stikte er van de wilde ganzen.
Als die ganzen ons ontwaren vliegen ze verschrikt op (en komen niet terug). Miss Marple voelde zich ernstig bezwaard dat ze door de komst van de mens zo schrikachtig zijn geworden en niet langer lekker in de zon kunnen zitten.
Wij lopen het pad verder af en komen dan eindelijk ergens, helaas nog steeds geen bankje te bekennen.
Aan het eind van de sloot zit een uitermate vreemd kolkje te borrelen. En dan komen we eindelijk bij de Peel aan.
Geen bankjes hier.
Wel een waterweg.
Met er achter nog veel meer water trouwens.
Het is bepaald geen stil gebied, het kwettert en kwaakt van de watervogels.
Dan komt er een bruggetje in zicht.
We hebben er inmiddels al zo'n lange wandeling op zitten, ik moest echt even pauze houden.
Als je zulke routebordjes ziet, dan weet je dat je in Brabant bent.
Uiteraard steken we het bruggetje over en daarna worden we enorm verrast door het landschap.
Een en al water.
Het landschap hier heeft wel wat  weg van het Bargerveen dat dicht bij Klazienveen ligt, ook een veengebied, net als hier. Helenaveen is de plaats die hier dicht bij ligt en waar we trouwens niet geweest. zijn. Een impressie:
Het was wel de verrassing van de dag moet ik zeggen.
En dan komen we ook nog een echt bankje tegen, in de zon.
Een prachtig uitzicht, zon op je gezicht, en het gekwaak en gekwetter van vele watervogels, wat wil je nog meer?
Zwanen en eenden hier.
Hierna wilde ik terug voor de zekerheid maar Miss Marple vond dat we wel door konden lopen en wel iets terug over het water zouden vinden. Dus doen we dat.
En het landschap bleef nog eventjes heel bijzonder.
Uitzicht links, uitzicht rechts.
En uitzicht recht verdan.
Dan komen we op een kruising met tig bankjes, die we oversloegen en zowaar een bruggetje, Miss Marple had, ook zowaar, gelijk gekregen!
We komen dan weer op de weilandpaden en het ganzenkeutelweggetje dat we op de heenweg ook passeerden.
Dan zijn we weer bij het restaurant, en uh, ....................................................welluke koeien?
Natuurpoort de Peel: Genieten. Dat is precies mijn zeer diepzinnige levensmotto van nu. Mijn autootje staat er nog en de restaurateur verwacht ons al, we hadden gezegd dat we koffie kwamen drinken.
Op het terras doen we nog een snuifje cultuur op (van dit bord leerde ik over de veenkolonien en Helenaveen alhier) en dan denken we te gaan peelsneukelen, maar dat blijkt een VVV bon met slaatje te zijn hier, en wij kregen iets veel lekkerders: peelverkreukelen!
Jammer dat dit onze laatste dag in deze contreien was want niet alleen was de cappucino dermate aangenaam om er zelfs 2 van te bestellen, maar het warme appelgevalletje met ijs en slagroom, zo iets verrukkelijks heb ik lang niet gegeten!