Kempen-broek & Wijffelterbroek, Stramproy, dinsdag 30 april 2019

Deze dinsdag gingen we vanuit het huisje, dat midden in een natuurgebied ligt, aan de wandel. (Pluizen van paardenbloemen).
We waren rechts af gegaan en het eerste bankje was 200 mtr verder (achterom kijkend).
Op de hoek gaan we weer rechtsaf en komen langs een bende bloeiende berm.
En dit hebben we 's avonds als groente gegeten!!
Rechtdoor lopend komen we op de hoek weer een bankje tegen, ze hebben het goed voor elkaar hier, maar dat hadden we in Limburg al eens vaker vastgesteld. 
Op de hoek gaan we niet rechtsaf, maar dat weggetje ziet er zo uit: en is alleen voor bestemmingsverkeer.
Wij gingen linksaf en riepen : "Hallo Belgie!"
We wandelen dus nu verder dicht tegen de grens van Belgie aan.
Dan slaan we een bospaadje in, naar links, richting Belgie zeg maar en plukken daar nog wat hondsdraf voor de soepersoep.
We gaan daarna rechtsaf een weiland in.....
Er zat wel een hekje voor hoor, met een waarschuwingsbordje dat er hier wilde beesten rondliepen. De zagen we wel, een heel eind in de verte dus het zag er wel okay uit. Het heette hier trouwens  Kempen-Broek. 
Er stonden hier voor Limburgse begrippen uitzonderlijk dikke bomen, die gelukkig nog geen houthakker in de buurt hadden gehad.
Emeen laat even zien dat de route door het weiland gemarkeerd is met paaltjes. 
Dan duikt er een vennetje op.
Het was wel even snorren naar waar het pad (droog) bleef.
Het pad wordt daarna wel behoorlijk onzichtbaar.
Maar dan komen we toch bij het hekje aan de andere kant uit.
En buiten het hek en voor we links af gingen , waar we een ander gebied inwisselden, stond een bankje.
Na het gebanjer langs het ven was dat wel even een plezante pauze. En  dan , opeens... 
komen de wilde beesten die zo ver weg leken er aan en gaan met zijn allen het ven in. Wij blij dat we net weg waren voor ze er zo snel aan waren komen lopen!
Het was knap imposant, al die beesten en we zouden nu voor geen goud langs het ven zijn gelopen.
Er waren er trouwens ook twee aan het vechten met elkaar. 
Wij gaan door, het Wijffelterbroek in, onderdeel van het Pieterpad. 
Er zat nu gelukkig wel een hek met draad tussen ons en de koeien.
We gaan rechtdoor en komen een pluizebollenboom tegen.
Links en rechts is het een tamelijk moerassig gebeuren, trouwens vooral rechts. 
Hallo Belgie!
En het plezierige voor jullie lezers/kijkers is, 
dat jullie deze mooie doorkijkjes kunnen bewonderen ZONDER
de zwermen muggen waar wij ons doorheen moesten waden!
En dan zien we dat hier bevers zitten.
Hét schoolvoorbeeld van de aanwezigheid van bevers.
Er komt een Belgische boerderij in zicht die we op de avondwandeling nog van de andere kant zouden tegenkomen, maar nu blijven we in Nederland en gaan rechtsaf,. 
Als we ook maar één moment gedacht zouden hebben,
dat daarmee de muggenoverlast voorbij zou zijn, dan hadden we het mis, want, 
het was hier gewoon 
één groot moerasgebed ter weerszijden. 
Dan gaan we een bruggetje over en kunnen rechtsaf over een graspad.
Dan gaan we een bruggetje over en kunnen rechtsaf over een graspad. (bis)
Het gras stond wel erg hoog zo te zien, maar natte voeten had ik toch al. 
Dan komen we aan het eind.
We bleken nog in wild-beest gebied gewandeld te hebben ook in die Wijffelterbroek, al zou ik niet weten waar de dan hadden moeten grazen. Bij gebrek aan een bankje na dit muggenavontuur, gaan we even op het bruggetje zitten waar we grappig genoeg beiden het idee hadden er zo achterover af te kunnen vallen.
ja ja, glitter en glamour.
Den boterbloem.
Smeerwortel maar ik heb wat anders geplukt voor de soepersoep (ik vind smeerwortelblad namelijk niet lekker).
Aan het  eind van dat weggetje was een bankje waar een man op zat, we gingen er vrolijk naast zitten. Hij kwam uit Arnhem maar woonde nu in Weert, maar zou liever terug in Arnhem wonen want daar was de natuur afwisselender, vond hij. Wij waren het niet met hem eens.
Dan gaan we weer verder maar natuurlijk niet door het weiland met het ven, want de koeien waren er nog steeds.
Het bleek hier de Pruiskesweg te heten met vanzelf een bordje met welke kant we uit moesten.
Er zijn dus meer mensen die koeloze routes prefereren.
Emeen is een koukleum vandaar de jas, ik had niet eens een jas bij me voor deze trip.
Ameen wacht weer even om te kijken welke kant we uitgaan, maar we blijven het weggetje volgen.
En dat kon er ook nog wel bij voor de soepersoep.
We volgen het Nieuw-Vosseven-bordje gewoon.
Daarna nemen we het eerste paadje naar links.
en aan het eind rechts.
En dan komen we vanzelf op het park en weer bij het huisje.
En daar bestond ons avondmaaltje uit een stampje van aardappeltjes en een paar wortels, met aan het eind alle roberstkruid mee geblancheerd (dat slinkt bijna net zo hard als spinazie), een paar uitjes, knoflook, en een aan stukjes gehakte linzenburger. Het was was overheerlijk!