Weerterzanden, woensdag november 2017

Nadat we afscheid genomen hadden van ons tuindier, de waterhoen, gingen we op pad voor een "het was in ieder geval droog" wandeling met gevoelstemperatuur 2...
Het eerste stuk was weer hetzelfde als gisteren.
Waarom Emtwee nu al gedragen moest worden vraagteken, wellicht omdat hij wat te laat zijn pijnstillend medicijntje had gehad? (Hij heeft een dubbele hernia snap je). We komen ook langs een meteroieteninslag. Of gewoon de restanten  van een ontwortelde boom. Of een bominslag want we bevinden ons weer op militair terrein.
De reden waarom ik deze pagina Weerterzanden heb genoemd ipv Weerterheide wordt nog wel duidelijk, het ging zand, zand en zand worden.
We gingen dit pad in vandaag, en namen eerst maar eens even pauze.
Doorwandelend komen we nog wat punthoedjes tegen.
Bij de kruising gaan we links af.
Takkenkunst.
Opeens doken er allemaal heuvels op.
En in de verte doemde een zandvlakte op.
We gaan hier niet naar links maar steken recht die zandvlakte over.
Midden op die zandvlakte: uitzicht naar links en uitzicht recht voor.
Nog meer uitzicht naar voren en uitzicht naar rechts.
Dan plant ik mijn stoeltje eens even neer en wacht de komst van de achterblijvers af.
En daar zijn ze dan!      Doorlopend is er nog meer moois te bewonderen.
Welke kant we uit gingen weet ik niet precies meer, de navigatie van Emeen's smartphone moest het weer ontgelden.
Niet normaal die bandensporen zeg, het zijn vast militaire tanks waarmee Onze Jongens in deze zandbak spelen.
We gingen dit paadje in op de navigatie van Emeen.
En toen kwamen we in een heel mooi stuk.
De foto's doen het niet helemaal recht aan, want dit was echt een bloedmooi stukje natuur.
Prachtig toch?
Kijk, hier is een ree langs geweest.
En hier treffen wij rood bekermos aan.
De zandwegen worden hier bijna onbegaanbaar  vanwege het mulle zand.
Hier kunnen we weer even fatsoenlijk lopen en ik word getroffen door dit herfstblaadjesbeeld.
En hier weer zo'n rotzandpad.
Dit pad nemen we vervolgens, dat loopt weer normaal.
Dan wordt het weer eens tijd voor een pauze.
Daar gaan we weer over dat zand.
Hoe mooi het hier ook moge zijn, ik krijg er schoon genoeg van, om heel vermoeiend door rul zand te lopen.
Hier kunnen we een beetje langs de zijkant.
We treffen hier nog een mooie boomformatie aan.
Heide hebben we hier nog niet gezien, alleen die zandgronden.
Een klein sparretje wat prachtig aan het verkleuren is.
Bij het spoor zijn we bij het ene uiteinde, nu gaat het de andere kant op. We zitten hier trouwens weer op de grens van Noord-Brabant en Limburg.
Welk pad zou het best beloopbaar zijn? We gaan rechtdoor maar we kunnen het hier niet aanbevelen voor wandelaars. Bij wat we het mooiste stuk vonden, kun je het beste rechtsomkeerts maken:-)
We ploeteren vrolijk verder.
Er komt zowaar nog een plukje hei in beeld.
Er wandelen hier vast ook nooit mensen, we zijn in ieder geval op deze - in - ieder - geval - nog - droge - dag geen kip tegen gekomen.
Tjonge jonge, al weer een keuze tussen alleen maar slecht begaanbare zandwegen.
Er komt een punt, namelijk hier, dat ik het helemaal gehad heb met het wandelplezier bedervende mulle zand. We besluiten dwars door de velden te gaan lopen.
Dat komt vanzelf uit op een volgende weg die eerst nog goed begaanbaar lijkt.
En dan gaat het weer mis, dus
we banjeren het volgende veld door.
waar we vanzelf bij de volgende zandweg aankomen.
en mijden die ook als de ziekte,  en gaan het volgende veld in.
Op de daaropvolgende zandvlakte staat een of ander militair hutje.
Eén van Onze Jongens had ook wat verpakking van één van hun speeltjes op de grond achtergelaten.
De wandeling had inmiddels lang genoeg geduurd (ruim 3 uur) dus we nemen de kortste route terug naar het huisje alles op de smartphone-navigatie.
Hier kunnen we in ieder geval weer fatsoenlijk wandelen.
De smartphone-tomtom had gezegd dat we eerst een groot kruispunt moesten oversteken. Daar waren trouwens zoveel bandensporen dat ze er wel stoplichten mochten aanleggen.
En na het kruispunt moesten we de derde weg naar rechts hebben.
We zijn hier trouwens heel dicht bij het verste stuk van onze eerste wandeling in dit gebied (links hiervan).
En het rechter paadje leidt ons dan al snel naar het huisje terug.