Wasserfall

Der Wasserfall in Nohn, 7 km, maandag 7 oktober 2019

Het was droog, dus wij naar de waterval in Nohn (40 mn. rijden, L68 in Nohn, tomtom: Nohner Muehle 2).

Het was maandag, en toch was de parking druk bezet. Wellicht is het herfstvakantie in Duitsland want we kwamen ook veel ouders met kinderen tegen. Geen idee wat die trossen zwarte besjes zijn.

Er doemt een leuk kapelletje op.

Er staan echter geen stoeltjes of bankjes om er eens even goed te gaan mediteren. En zouden we de deur eigenlijk wel weer hebben dichtgedaan?

Een mooie kalkrots en het eerste ruisende water,

En nog een mooie kalkrots en het tweede ruisende water.

Dan volgt de Nohner Muhle, vroeger een watermolen, nu een café.

Links kun je al zien hoe hoog het is.

Er waren nu twee routes naar de waterval, over het bruggetje was er een rondweg naar toe, 2 km lang, en rechtdoor 500 meter. We gaan recht op ons doel af, dachten we, en pakten de 500 mtr. route.

Een paardendoorwaadplaats.

Waar dit weggetje naar toe leidt, weet ik niet, wij volgden de aangegeven route hierboven.

Rechts stroomt het beekje.

Mooi is 't hier he?

We volgen uiteraard gewoon het pijltje.

We gaan het paadje links. En dan volgt nu het beste advies wat ik je als inmiddels ervaringsdeskundige kan geven: mocht je ooit in bergachtig Duits gebied zijn en zo'n bordje lezen: maak dan dat je wegkomt, je meteen omkeert, en een alternatieve route neemt.

Maar we dachten, och, we zien wel waar het schip strandt.

Foto's laten het niet goed zien, maar de eerste behoorlijk stevige steiging kwam er aan, en niet maar zo een stijging. nee de grond was hier en daar glibberig of weet ik wat, eenvoudig was het voetje voor voetje schuifelend in ieder geval niet.

Kijk, de grond. En de afgrond.

Dan doemt er een supervervelende daling op gevolgd door een nog ergere stijging. Het lijkt een normaal pad, maar dat was het niet. Het zal ongeveer op dit moment geweest zijn dat Miss Marple niet meer voor of achteruit durfde en aan voorbijgangers vroeg of ze mij konden vertellen dat ze niet verder ging omdat ze bang was en hier zou blijven. Hoe zag ik er dan uit? Vroeg men. Tja, Sie raucht, und eh, Sie ist etwas dick. Nou dan sta je er gekleurd op:-)

En rutsch, da gehen wir wieder nach unten en rutsch daar moeten we weer naar boven schuifelen. Er haalde mij toen iemand in die me vertelde dat Miss Marple niet verder durfde. Ja maar ik ga niet terug zei ik, (ik moest er niet aan denken al de enge stijgingen en dalingen weer te moeten doen, zonder te weten dat het ergste nog moest komen:-)

`Wat gebeurde er namelijk? Het werd hier glitscherisch oftewel glibberig en ik moest me met mijn handen vasthouden aan boomwortels of mijn nagels diep in de modder steken om nog enig houvast te hebben.

En dat werd steeds erger toen het ook nog eens naar beneden afliep.

En een mens wil natuurlijk niet in een, hoe leuk ook, beekje donderen.

Schoen, wass?

Mooi maar verraderlijk. Handen, kousen, broekspijpen en schoenen onder de modder.

Dan kom ik zowaar bij het beoogde doel.

Rotsen en water: Saturnus & Neptunus.

Ik kon er niet lang van blijven genieten, want wist ik veel waar Miss Marple uithing, ik moest maar maken dat ik de Rundweg terug zo snel mogelijk nam om haar eventueel in het café te ontmoeten.

Aan de achterkant klettert het water ook nog lekker naar beneden.

Zie je dat bruggetje naar rechts? Daar ga ik niet overheen want er hangt een bordje met een pijltje naar links "Wasserfall Runde" dus dat zal de 2000 mtr rondweg wel zijn. Ik ga links.

Dat blijkt tenminste een fatsoenlijk weggetje te zijn.

Lekker recht toe recht aan, niks stijgen of dalen , niks modder.

Oops, die bocht gaat wel de verkeerde kant uit, maar ja, met 2000 mtr is zo iets misschien te verwachten.

Kijk, nog een bankje ook, dat is nog eens sympathiek, maar ik blijf niet lang, ik heb haast. Er achter lijkt de weg weer de goede kant naar rechts uit te gaan.

Het blijft een prima te bewandelen weggetje, geen gedoe.

Ah daar komt al een brug, daarachter zou het café wel ergens liggen. Maar als ik verder loop vind ik wel dat het pad er heeeeeeel anders uit ziet dan op de heenweg......

Dan doemt er een of andere fabriek op. Ik ben verdwaald!!

Zum Wasserfall staat er op het bordje. Dan komen er gelukkig mensen aan, aan wie ik de weg vraag naar Café Nohn..... en ik blijk heeeeeeelemaal terug te moeten naar de waterval en daar toch het bruggetje te moeten hebben. Ik vertel van mijn vriendin die ik kwijt ben, of ik ook een handy (telefoon) had? Nee... of ik haar nummer ook had? Nee, (stom stom). Maar ik begin dus maar met de terugweg.

ja ja, het zal wel, ik heb nu nog meer haast natuurlijk.

Daar komt het bankje weer met de bocht.

Terug bij de waterval neem ik dan nu het bruggetje.

Op deze boom staat een bordje: zum Parkplatz met een pijltje naar rechts. Dus daarmee moet ik nu eindelijk goed zitten en de juiste Rundweg van 2000 mtr hebben gevonden.

Krijg nou wat, ik ga de hoek om en daar komt Miss Marple aangehuppeld.... op weg naar de waterval. Ik ga een eindje met haar mee terug en hoor natuurlijk haar verhaal in geuren en kleuren. Ze had een uur in bijna rigor mortis tussen de daling en stijging gestaan omdat ze niet verder of terug durfde. Tot er na een uur eindelijk een reddende engel kwam met twee Nordic walking sticks en ze weer op de gewone weg belandde. Waarna ze Apfelkuchen ging eten en uiteindelijk vroeg of er ook een alternatieve route naar de waterval was. En daar was ze dus nu naar toe op weg. Ik wacht even op een bankje omdat ik de waterval nu wel gezien had.

En na deze Wiedereinigung wandelen we samen de 2000 mtr Rundweg terug. Een heel makkelijk pad ook.

Maar het was nog wel een eindje lopen.

Links zijn er mooie en best hoge rotsformaties.

En dit is ook mooi.

Klaarblijkelijk dient men hier op te passen voor vallend gesteente.

Rechts murmelt het beekje weer.

Nog best diep naar beneden. En dan doemt er een stenen bankje op.

En daar ga ik even op zitten wat ik misschien beter niet had kunnen doen, want ik had tot de tijd de pas er goed in en daarna wilden mijn benen zowat niet meer:-)