Landgoed Voorstonden, woensdag 29 januari 2020

Vlak voor huis Voorstonden bleek er een keurige parking van Natuurmonumenten te zijn.
Er zijn diverse routes op het landgoed,we doen de groene vandaag.   De dikste sequioa van Nederland schijnt hier te staan, maar dat is wel op privé-terrein dus we hebben die niet gezien.
Huis met gracht. En rechts heet het huis een Buitenplaats,
maar dan is het opeens een Havezathe.
De familie Hoogenberk-Rambonnet woont hier: Aimée Rambonnet en ik zaten naast elkaar in gymnasium 2. Ze kon ongelooflijk goed tekenen, ik was er knap jaloers op want ik kon helemaal niet tekenen, ondanks dat ik later naar de kunstacademie ben gegaan. Ik bleef zitten en Aimée ging over, dus we hebben elkaar uit het oog verloren. Klaarblijkelijk heeft ze kinderen omdat het bordje de "familie" vermeldt. 
We wandelen het landgoed op buiten het huis om.
Het was aan afgrijselijk koude dag. 
En de herfstkleuren doen het hier nog steeds.
Wel begint de zon opeens te schijnen (heel eventjes dan:-)
En dat wonderbaarlijke verschijnsel op deze grauwe dag moet natuurlijk even flink in beeld.
                                                                                                                                   De groene route dus.
We wandelen eens verder.
Er is kunst te zien maar geen zeldzaam huisdierras.
Nu was ik hier al eerder geweest, tijdens het zomersolstitium vorig jaar, en kwam toen van de andere kant op de kruising hierboven (klik hier voor die pagina). Je treft dan ook enkele exemplaren van het zeldzame huisdierras aan, door mij Vredige Koeien genoemd.
Als er niet al vanzelf een nat bankje aankwam, had ik altijd die natte boomstam nog kunnen gebruiken. 
Emeen vond het bankje zelfs zo nat, dat ze er maar bij bleef staan.
Dan treffen we iets wel heel bijzonders: een boomstronk van een EIK waaruit een BERK groeit!
En dat wonderlijke fenomeen herhaalt zich hier, een boomstronk van een Eik waaruit wilgetakken? groeien. 
Hier een ordinaire boomstronk van een Eik                                             en hier een beetje een ongewoon plaatje...
We gingen dus een bruggetje over.
En nemen dan het linkerpad langs het water. 
Dit natte bankje slaan we beiden over en dan zien we een echt waterhoentje (had nl een roodachtige snavel).
Wat volgt is best een eng bruggetje. Of in ieder geval, liep het voor geen meter.
Maar je kunt wel even mooi uitkijken over het slingerende watertje.
Dit was het lastigste stuk om te lopen, steil naar beneden.
Er waren ook allemaal van die afwateringsinhammetjes die Eempje één voor één even aandeed, heel komisch.
De zon mag dan wel weer even schijnen, het had ook iets geregend dus vanaf nu hebben we regendruppelverontreiniging op de lens.
Maar ja, die droogt hopelijk wel een keer op.
En dan komt er opeens nog meer verontreiniging op de foto's, die stomme camera begint weer met de (verkeerde) datum.
We naderen de weg en roepen Eempje terug die braaf luistert.
En aan de overkant wacht ons nog een keer een wandeling, "de rode route".