Vierhouterweg,  vrijdag 4 juni 2021

Ook langs de Vierhouterweg blijkt Kroondomein het Loo nog steeds aktief, hier Houtvesterij t'Loo. We waren over een fietspad langs de Vierhouterweg gereden en zagen toen dit verscholen parkeerplekje. 
De sporen van veel regenval waren nog zichtbaar, alhoewel het wel allemaal al weer opgedroogd was.  Met die hoge temperaturen gaat dat dus ook snel. 
Het was eigenlijk nog steeds veel te warm om te wandelen, we zijn dan ook geen enkele andere wandelaar tegengekomen, wel een paar mountainbikers.
Het is wel het supergroen seizoen.
Kunst van de natuur.                                                                                      Hier gaan we rechtsaf.
Rechts zagen we een ree in het bos rennen: dat komt omdat hij ons eerder zag dan wij hem, we zagen hem pas toen hij er vandoor ging en een rennend ree is niet op de foto te krijgen:-)
Geen idee wat ik hier aan het bestuderen ben. 
Er stonden hier veel eikenbomen en dat betekende dat we een bijna insectueuze wandeling hadden: er viel namelijk van alles uit die bomen, groene rupsjes waarmee de mieren aan de haal gingen, of van die smerige meikevers..
Die dan doodleuk op je broek gaan zitten of van die vieze rupsen die achter je beha vallen...
Verder was het een majesteitelijk bos.
Wel was het benauwd weer.
                                                                                                                                Rechts bosbessen zover het oog reikt. 
Bij de kruising gaan we rechtdoor, later zouden we de weg naar links nog gaan nemen. 
Op de grond wemelde het van de insecten en in de lucht van de vogels. 
Er komt een afdaling aan...
Als een gillende keukenmeid kom ik nog net zonder kleerscheuren naar beneden hollen... 
Er staken namelijk allemaal wortels uit de afdalende grond, waar ik bijna over viel en vanzelf tempo maakte en wel moest rennen om niet te vallen. Dan komen we bij de hei uit. 
Mercurius retro: we lopen nu terug.
En net toen ik dacht dat er hier vast geen wilde zwijnen zaten, zie ik sporen van hun aanwezigheid.  Harry Voss van de Zwijnensocieteit aan Miss Marple over wilde zwijnen als je ze tegenkomt: gewoon rustig blijven op het pad en besef je dat wilde zwijnen je amper zien! Als ze kijken hebben ze geen idee wat het is! Hun neus is prefect trouwens. Alleen als ze verontrust zijn (O.A. door jagers en schreeuwde fietsers/mountainbikers ) kunnen ze uit paniek misschien je ondersteboven lopen. De bizarre verhalen van de laatste tijd heeft dit dier bijna een monster doen worden. Ik moet er in mijn leven duizenden hebben gezien en het is nog nooit in me opgekomen dat ze me konden aanvallen of verwonden. Oog in oog ook wel, maar ze kozen dan snel het hazenpad.
Bij de kruising gaan we dan toch rechtsaf, maar niet voordat we:
gebosbadderd hebben. 
In Engeland hebben duizendpoten maar 100 poten want daar noemen ze ze "centipede".
De bedoeling was dit pad af te lopen tot we een weggetje naar links zouden vinden. 
Er komen zowaar wat denneboompjes aan.                                                            De bloesemde vossebes.
                                                                                        Beukeblad & berkeblad.
Als we in de verste verte geen weggetje naar links zien, keren we, Mercurius retrograde, gewoon weer om:-)
Rechts een spoor van een ree, maar wat links is? Dat zal ik je vertellen: op de heenweg had daar mijn ronde krukje gestaan:-)
Dan dient zich de kruising weer aan waar we weer rechtsaf gaan, de weg terug naar de auto.
De weggetjes hier lopen trouwens niet echt lekker, die bandensporen zandstukjes zijn net een beetje te smal en lopen rond.
Links en rechts veel varens.
We naderen het eind: volgens Miss Marple hadden we er bijna 3 uur op zitten, ook niet te geloven met deze stukjes bos eigenlijk.
                                                                                             Natuurkunsten.