Velhorst met stok, zondag 3 juni 2018

We waren al vroeg op pad, het was heerlijk wandelweer, zondagochtend om half tien. En dat was goed gekozen want later op de dag werd het  veel te benauwd buiten. De Maan stond in Waterman en Ameen* was flink recalcitrant, ze wou geen riem om. Maar ze was wel zindelijk inmiddels:-) Ik heb besloten haar Ameen te noemen, want per slot hadden we helemaal geen Ameen en Amtwee, dus waarom zou ik haar Amdrie noemen, terwijl we wel een Emeen, Emtwee en Emdrie hebben. Ameen hoort dus bij Emeen, dus dat is dan meteen duidelijk.
Het woord "wandelen" kende Ameen nog niet. En ik moest nog gaan bekijken of het wel een wandelhondje zou gaan worden, wel, dat gaat helemaal goed komen:-)
We hebben notabene 1,5 uur gewandeld, wel met 4 keer een bankje.
De madeliefjes bloeien evenals de dopheide, die rozer is dan de foto weer eens laat zien. Ik googelde net even op "dopheide medicinaal"" en welke pagina komt als eerste bovenaan? Deze!
Ameen vermaakt zich wel, en we komen langs restanten van de storm.
Zeer waarschijnlijk was dit ook de januari-storm die zo ongelooflijk huisgehouden heeft toen Emeen & ik in Bad Bentheim waren (en ik voor het eerst niet meer kon lopen, over stormschade gesproken:-)
Het woord "bankje" moesten we haar ook nog leren, dit is het eerste bankje van de wandeling. De achtergrond van het bankje dient ook perfect als achtergrond voor deze pagina.
Hond en stok in beeld. Ik zit.
En Ameen ook.
We wandelen eens verder. Bij de kruising ben ik heel volgzaam:  Ameen gaat rechtsaf, en ik ook.
Het eerste geel na het paars? Bij de volgende kruising gaan we naar links.
En daar dient zich het volgende bankje aan.
Na genoten te hebben van dit uitzicht gaan we eens verder.
En dan duurt het niet lang meer of Ameen doet een enorme ontdekking (Waterman). Die bospaadjes lenen zich namelijk uitstekend om eens even flink heen en weer te rennen en in een tempo, niet normaal meer, het leek wel een konijn of haas. 
Ik krijg dat geren natuurlijk niet goed in beeld. Na een poosje keren we om en duikt bankje twee weer opnieuw op.
En denk maar niet dat ze uitgeteld was.
Zij rent, en ik stokwandel, terug naar bankje 1. Daarna doe ik haar bijtijds aan de lijn want ze bleef rennen en hele einden ook, en we moesten het toch niet laten gebeuren dat ze pardoes de weg oprent.
En hier staan weliswaar wel enige digitalissen maar ik sta hier met Ameen aan de lijn te wachten tot een stel mountainbikers gepasseerd zijn, dus het was maar goed dat ze toen al aan de lijn zat (ook al probeerde ze zich er uit alle macht uit los te wrikken (Maan in Waterman) :-)