St. Martinuskerk in Weert & de grensweg bij Stramproy, donderdag 9 november 2017

De parkeergarage in het centrum van Weert bevindt zich in het voormalige Hubertinenklooster en buiten bevindt zich een leuk kapelletje, wat wel op slot zat. We zijn op weg naar de St. Martinuskerk die van 11 tot 12 uur geopend is.
Zo, dan weet je dat ook weer.
Als we de kerk binnen gaan zien we overal groepjes mensen met statieven en fototoestellen, een fotoclub zeker, dus dat was enerzijds bloed-irritant, maar als wij snel naar voren lopen, om
te gaan mediteren worden we omringd en vervuld door werkelijk prachtige life-orgelmuziek, die de fotoclublieden gelukkig overstemt. We brengen daar een flinke tijd in gelukzalige meditatie door. Het was bijna net zulke bijzondere orgelmuziek als in de abdij ergens in Luxemburg waar Annemie woont, een tikje minder qua energie maar als we in de buurt zijn, zouden we er voor terugkomen!
Dan rijden we naar Stramproy, natuurgebied Kempenbroek waar we eerst eens gaan brunchen. Het krokettengilde gaf de kroket een 7. Het had een 10 kunnen zijn maar er gingen 3 puntjes af: eentje omdat het errug lang duurde, eentje omdat de mosterd over de datum was (niet dat we dat proefden), en eentje omdat het brood zulke harde korsten had dat ik er een derde voortand op kapot beet.
Daarna gaan we eerst even een klein stukje op safari met de auto.
En parkeren hier op een kruispunt van zandwegen.
Dan zien we een interessant hek waar je langs heen kon.
Zo te zien zit hier wild.
Dan zien we een hek waar we door heen kunnen.
Maar we zien ook een bospaadje en omdat het knap koud was verlaten we het open veld en gaan het bos in, om meteen al op een enorme mierenhoop te stuiten.
Vervolgens komen we bij een leuk vennetje aan.
Het pad gaat echter niet verder, dus keren we maar weer om.
En gaan alsnog het open veld in met een parasolzwam even buiten het hekwerk.
Maar dan zie ik in de verte een kudde wilde koeien en besluit om te keren....
En dan zien we op de terugweg echt een giga mierenhoop. Deze worden overigens op hoog-energetische plaatsen gebouwd door de krioelende mieren, die wij wel konden zien maar jullie op de foto uiteraard niet.
We gaan het hek weer uit en lopen richting de Broekmolen.
De molen waren we toch niet van plan te bezoeken.
De gevoelstemperatuur liet inmiddels wel een pauze toe, de zon probeerde zelfs door te komen.
De tweede wilduitkijktoren.
Dan komen we aan bij de grens met België.
Het natuurgebied Stramproooierbroek heeft als thema DOOD DOET LEVEN, waarbij men speciaal kadavers laat liggen voor de dieren. (Halen ze die anders weg dan?)
Wij gaan linksaf, een mysterieus paadje in.
Een kleine impressie.
Het is niet te zien maar er was hier nog wat water (minimaal, dat wel.)
Op het kruispunt wordt op mij gewacht, ik ga er uiteraard naast zitten en blik terug op het mysterieuze weggetje.
Op het kruispunt gaan we links af voor een rondje terug naar de Broekmolen.
Emeen is van de rondjes maar ook van de coördinatie / coördinaten:-)
Dan zien we die Broekmolen al, slaan daar rechtsaf en tuffen dan terug, alwaar
nog een koffietje nemen op het terras van het restaurant tegenover het vakantieverblijf gebeuren aka Roompot, en vlak naast de kinderboerderij zitten.