Het Twentse sleedoornlaantje aan de Oude Boekeloseweg, Haaksbergen,  3-11-'16

Zonder vooropgezette planning kwamen we bij wijze van toeval terecht op de Oude Boekeloseweg t.N.O. van Haaksbergen al waar we na een buk-en strekoefening (klaarblijkelijk) aan de wandel gaan in een typisch Twents landschap. We parkeerden bij een of andere hondenschool.
En al zowat meteen weer een waterverfschilderij in het vizier krijgen.
Dit weggetje naar rechts slaan we in eerste instantie over want in de verte zien we een wit bruggetje dat op een watertje wijst, dus dat gingen we eerst verkennen.
Mevrouw Soms-Appeltaart en Soms-ook-niet- maar-we-hebben-nog-geen-beter-pseudoniem kon zich niets voorstellen bij mijn bevinding dat het hier echt een typisch Twents landschap was. Ik kon het wederom ook niet uitleggen, het voelde gewoon weer eens zo.
Maar zo'n zandweg van gelig zand is toch typisch Twents of niet soms?
Die orbs zie je daar niet voor niets, ondanks het feit dat ik de camera lens met azijn heb schoongemaakt, blijven er dus orbsin beeld komen. En heel toevallig bleken die bomen met de orbs zowat een sleedoornplantage te zijn wat we snel gaan ontdekken. De boomgeesten riepen dus al zonder dat we het in de gaten hebben, want wij bekijken eerst het watertje, dat de Hagmolenbeek bleek te heten.
Het watertje aan de ene en aan de andere kant.
Maar we besluiten dit grappige paadje iets terug te nemen en dat was maar goed ook want zo kon het gebeuren dat we op een ware sleedoornplantage stuitten!!  Een zeldzaamheid want ik ben de sleedoorn ooit alleen nog maar in Zuid Limburg tegen gekomen. Het had al gevroren toen we hier wandelen en daarom smaakten de sleedoornbessen licht zoetig, alhoewel ik wel meteen een soortement van lichte tinteling als allergische reactie kreeg in mijn mond.  Sleedoornbessen schijnen vorst nodig te hebben anders zijn ze veel te wrang (wrange sleedoornbessen kun je twee dagen in de vriezer van je koelkast leggen voor het opzoeten ervan (is dat wel Nederlands, opzoeten? Opzouten kennen we wel:-)
Er wordt flink wat sleedoorn geplukt.

De sleedoorn hult zich in het voorjaar, nog voordat de jonge spruiten en bladeren uitkomen, in een lichtend wit kleed van bloemen. Maar pas laat in het jaar, als de eerste vorst de winter heeft aangekondigd, worden de vruchten zoet. De sleedoorn geeft zijn sterke levenkrachten dus maar aarzelend prijs, houdt ze als het ware met een soort innerlijkheid vast. De bloesems die de winter hebben doorstaan helpen het menselijk organisme, de winter te boven te komen en de stofwisseling in te stellen op het voorjaar. De levenskracht bevattende vruchten werken versterkend bij uitputting.
Terwijl ik verder pluk,  verkent mevr. Appeltaart het weggetje verder. Als ik terugloop komt Jeetwee me tegemoet rennen want ze zijn uit het bosje gekomen verder weg op de foto.
Thuis probeer ik jam te maken met stevia en zonder marmello of zo en dat lukte niet. De siroop was wel lekker, maar lekkerder bij het deel dat ik gewoon afgekookt heb en niet zoooo geslaagd bij het deel dat ik in de slowcooker deed. En nu ben ik nog een destillaat op wodka aan het brouwen dat een paar weken moet staan of zo.
En daar komt mevr. Appeltaart (soms) ook aan.
De sloot was gelukkig droog.
Dan gaan we het eerdere pad in waar mevrouw Pimpelpaars trouwens net uitgekomen was en waar ze een bankje had ontdekt.
Daar hingen notabene nog vlierbessen.
En na het Belgische bosje is daar het bankje.
Uitzicht vanaf het bankje. In de verte is mevrouw Pimpelpaars nog wat sleedoorns aan het plukken.
Nadat we moeders opgehaald hadden van haar afspraak met de Dorn-therapeute gaan we naar de Watermolen in Haaksbergen voor koffie,
en de meest verrukkelijke notentaart. (Zo ontdek je nog eens wat als niemand van ons nog een appeltaart kan zien:-)
Ik heb ook nog een broertje waarmee we de volgende dag koffie dronken. Alleen kwam er van wandelen niks.