Slabroek, natuurcentrum de Maashorst Uden, maandag 29 april 2019

Mijn eerste koffiepauze op dit tripje naar Limburg was na een half uurtje rijden in Eefde, waar we verder gingen met de auto van Emeen naar de tweede koffiepauze, bij de Mc Donalds in Uden: ze serveren daar een uitstekende cappuccino voor 65 plussers (dus tegen gereduceerd tarief) en bovendien 
ligt het slechts op 2,8 km afstand van Natuurcentrum de Maashorst.
Van de kaarten hier werden we niet veel wijzer (wat wandelroutes betreft).
Ook Emeen kon er geen soep van brouwen. 
Maar het urnenveld en de grafheuvels hadden onze warme belangstelling, dus met behulp van de smartphone konden we de route toch bepalen. 
We gaan de Zevenbergerweg in, om de hoek bij het restaurant.
Het betrof een zandweg naast een fietspad waar de ene na de andere e-biker langs zou komen. 
Het fluitekruid begint weer te bloeien, zo romantisch!        
De brem staat in bloei, evenals de bloesem van de lijsterbes.
Nee, we gingen hier nog niet het bos in, want het urnenveld lag verderop naar rechts. 
Het bankje op de hoek was bezet, wij gaan rechtsaf, een bordje naar het Urnenveld volgend. 
Het bord gaf waarschijnlijk wat info maar het hele urnenveld was omheind/afgezet, we mochten er niet in (wel naar het bankje, dat dan weer wel). Staatsbosbeheer, puh.
Er komt een man langs met een vriendje voor Ameen.
Dan gaan we in eerste instantie hetzelfde weggetje terug.
Nog 1  blik op het urnenveld en dan komen we vers kleefkruid tegen. 
De soepersoepmachine was meegegaan, dus dat kleefkruid gaat o.a. in de eerstkomende soepersoep.
Het bankje op de hoek was niet langer bezet behalve door een eng beest. 
Dan gaan we de Keltenweg naar links in met de bedoeling een pad naar links te vinden met de bedoeling dat die zou uitkomen op het leuke paadje dat we aan het begin na het restaurant hadden gezien.
Staatsbosbeheer was ook hier bezig geweest en omdat ze in Brabant niet zulke dikke oude bomen hebben als wij in de Achterhoek moeten de wat dunnere exemplaren er maar aan geloven, om geld te verdienen door het Nederlandse bos te verkwanselen. 
We komen langs een veldje witte dovenetel en langs een vennetje. Maar nergens was een weg naar links, dus we gaan terug, naar het restaurant voor koffie.
En na het leuke paadje naar rechts
Uit de Romeinse tijd dus. Buiten op het terras wacht een vogeltje op koekjes maar die kregen we niet bij de koffie die trouwens erg slecht van smaak was alhier, afgekeurd dus.
En na de koffie gaan we terug om het leuke paadje alsnog in te gaan.
Dat ziet er snoezig uit toch?
Overigens was het hartstikke lekker en zonnig weer, tijdens deze wandeling. 
Fluitekruid en lieflijke witte bloemetjes waarvan we beiden niet weten hoe ze heten. 
De aalbessen waren nog hartstikke groen.                       
Het was zonder meer het leukste paadje van deze wandeling. 
En het bleef mooi weer hier in het Zuiden!
Uitzicht naar links                                                                             &       Uitzicht naar rechts.
Dan nemen we ook nog wat hondsdraf mee voor de soepersoep. Ik proefde het even, het smaakte supersterk, Emeen vond het zelfs ietwat te in de soep de volgende dag, maar die verder prima smaakte.
Na wat sierlijke boompjes blijkt het pad uit te komen bij een bankje (en een soortement bushalte). 
En na een korte pauze aldaar,
Proberen we eerst het lawaai van de boomhakker te vermijden door te denken dat links een bospad was maar dat was het niet, en daarmee kreeg de boomkapper de beleefde doch volle laag van mij. Of het kapseizoen niet over was? Dat was nooit over, zei hij. (Hij was van de gemeente, de mogen kennelijk het hele jaar kappen).  Of in Nederland nog niet genoeg bomen gekapt waren, om de eerstkomende tien jaar niks meer te doen, vroeg ik. De boom is ziek zei hij, je wilt toch niet dat hij op je hoofd valt? Dan hebben wij het gedaan. Nou, ik zag helemaal niet dat de boom ziek was, integendeel, hij zag er heel gezond uit, dus ik zeg hem dat. Ja maar aan de andere kant niet zei hij, nou ook dat zag ik niet, en als dat al zo was hadden ze het bij het boomtopje kunnen laten.... want dat was de andere kant. 
De soepersoep van de volgende dag kreeg ook nog wat look zonder look mee.
Niet ver van de parking treffen we nog even een bankje aan, per slot waren we pas halverwege, we moesten hierna eerst naar Molenbeke (Belgie) om de sleutel op te halen voor ons hutje in Stamproy (NL).
Dat natuurbeleid hier is wel heel vreemd, ze hadden allemaal berkenboompjes afgehakt....
Het koolzaad bloeit ook. 
En dan stappen we weer in de auto. 
Het hutje, geboekt bij Belvilla, was geen villa, ook niet erg belle, maar een mini hutje, wat echter wel alles bevatte, inclusief een senseo apparaat. Dus eerst maar eens .... koffie.