Schapenwasplaats & boomverhalen, vrijdag 29 oktober 2021
Vandaag, op onze laatste wandeldag deze week en de laatste dag met zon vooralsnog, gingen we niet ver van huis, en zien we nou chemtrails in de lucht? Misschien niet, want even later zie ik ze nergens meer.
We knepen in onze handen dat we deze week zulk goed wandelweer hebben gehad (volgende week zit ik vol afspraken, en komt er nauwelijks iets van).
Mooi groen is niet lelijk toch?
Een gouden gloed betovert dit kunstwerk der firma Natuur.
Een rechte weg is niet krom & mooi rood is niet lelijk.
We zullen straks de Heideweg nog passeren (een klein recht zandweggetje) en dat komt natuiurlijk door de pluk heide hier.
Maar eerst is er een bankje!
Kijk, geen chemtrail (meer) te zien.
Er is hier best een fraaie diversiteit aan kleuren te bewonderen.
We hebben hier ooit wel eens een "blaadjes"-wandeling gemaakt.
En mocht je denken dat dit vetvingers zijn, nee, het zijn orbs, spirits, ik denk dan altijd aan Spirits van Indianen, maar er zijn mensen die denken dat het door het zonlicht veroorzaakt wordt, en daarom noem ik ze ook wel zonne-orbs, een woord dat verder niet bestaat (orb wel). In werkelijkheid zie ik ze niet, pas als ik de foto zie komen ze te voorschijn.
Dan gaat er een paadje naar rechts:
En komen bij het tweede bankje, pal in de zon, met uitzicht op de "schapenwasplaats".
Amy gaat er ook maar eens even bij liggen. (Met orb).
En nog meer orbs die onze uitstekende half uurs meditatie begeleiden!
Het wemelt wel van de orbs zeg.
Voor het geschiedenisboekje.
Dan gaan we terug linksaf het Johannespad weer op.
Maar even later gaan we links het bos in.
Dat is een heel leuk klein bospaadje. (In trouwens ook een tamelijk klein bosje).
Hier laten ze de natuur ook heur gang gaan.
Die daartoe trouwens ook prima in staat is.
En dan komen nu de bomenverhalen, van Helen wel te verstaan, hier begon ze mee:
Vond het mooi dat je de video over 'how trees talk to each other' plaatste en ook in de daily het boek over de moederboom vermeldde.
Ik las jaren terug het boek 'het verborgen leven van de plant' van Peter Tompkins en Christopher Bird.
Het geeft informatie over planten als leugendetectors en ecologische bewakers van het milieu.
Heel interessant!
Het leek me na het overlijden van mijn moeder een leuk idee om als herinnering aan haar een boom te planten en koos voor een plataan.
Mn mams had Zon in Waterman dus leek het me een goede match.
Plataan is een boom die houdt van de mens en ook graag onder de mensen is waarbij hij vanzelf een belangrijke plek inneemt zonder zich daarbij op de borst te kloppen.
Plataan is eenvoudig in zijn grootsheid.
In oude tijden gaven ze les onder zijn bladerdak, er zijn verhalen over banketten die plaatsvonden in de immense uitholling van van zijn stam.
Ook bezit hij humor: ieder jaar vervelt zijn bast waarmee elke jonge spruit die zich via zijn lijf omhoog probeerde te werken hiermee de heldere boodschap krijgt om zijn heil elders te zoeken.
Daarbij nodigt hij ieder uit om op eigen benen te staan en zelf de kost te verdienen: insecten moet hij niet als kostgangers.
De plataan staat in Frankrijk op dorpspleinen waar hij zijn armen uitstrekt over de ronde stenen vijver met de waterspuwende koperen vissen, schaduw geeft aan spelende kids, babbelende volwassenen op bankjes en dinerende stelletjes aan de kleine tafeltjes van de bistro.
Aan ieder van hen geeft hij het gevoel beschermd te zijn.
In mijn beleving zou het zomaar kunnen dat hij plotsklaps een gast met onzuivere bedoelingen een zwieper geeft waarbij deze in de vijver belandt om daar Poseidon te ontmoeten om nooit meer terug te keren.
Het gaat zo snel dat niemand ook maar iets in de gaten heeft en plataan houdt zijn kaken op elkaar, maar als je goed kijkt, zie je een dikke knipoog.
Mijn moeder leefde als een gekooide plataan: een boom die is geklemd in een metalen rek en letterlijk geen kant op kan.
Zo niet passend voor een boom die absoluut de onafhankelijkheid en vrijheid nodig heeft, wil groeien en uitwisselen.
Feitelijk waren het haar eigen keuzes, ooit gemaakt vanuit een geniaal idee.
Net zoals de marketing meneer of mevrouw die ooit vanuit commercieel oogpunt een rek voor een plataan bedacht.
Briljant!
Echter, deze persoon vergat de ziel van plataan in zijn besluitvorming mee te nemen waarmee het voor deze hemelse boom de hel op aarde is geworden wanneer hij in een rek staat.
Welnu, de plataan voor mijn moeder heeft op ons terrein alle vrijheid om te groeien in breedte en hoogte en dat is wat ie nu ook doet!
Daarbij leek het me ook een goed plan om de plataan in de beukenhaag te zetten zodat ze met elkaar een band opbouwen en van gedachten kunnen wisselen om zo, naar verloop van tijd, elkaar te leren begrijpen en waarderen.
Ze zijn namelijk nogal tegengesteld.
Beuken zijn kritisch in standplaats en zuinigjes in het leven, ze hebben tijd nodig om je te leren kennen en als ze je dan kennen geven ze hun wijsheid mondjesmaat vrij en kan je er het best een stoel bij zetten omdat je benen na verloop van tijd moe worden.
Geduld is een schone zaak voor de beuk.
Mooi geschreven niet? En inderdaad plaats ik Uranus ook bij de Plataan (en Saturnus bij de Beuk, Jupiter bij de Eik). 's Avonds dacht ik, maar waar zouden we de grove den nu onder moeten plaatsen? In mijn herinnering had ik Mars/Uranus er bij staan.
Vond het mooi dat je de video over 'how trees talk to each other' plaatste en ook in de daily het boek over de moederboom vermeldde.
Ik las jaren terug het boek 'het verborgen leven van de plant' van Peter Tompkins en Christopher Bird.
Het geeft informatie over planten als leugendetectors en ecologische bewakers van het milieu.
Heel interessant!
Het leek me na het overlijden van mijn moeder een leuk idee om als herinnering aan haar een boom te planten en koos voor een plataan.
Mn mams had Zon in Waterman dus leek het me een goede match.
Plataan is een boom die houdt van de mens en ook graag onder de mensen is waarbij hij vanzelf een belangrijke plek inneemt zonder zich daarbij op de borst te kloppen.
Plataan is eenvoudig in zijn grootsheid.
In oude tijden gaven ze les onder zijn bladerdak, er zijn verhalen over banketten die plaatsvonden in de immense uitholling van van zijn stam.
Ook bezit hij humor: ieder jaar vervelt zijn bast waarmee elke jonge spruit die zich via zijn lijf omhoog probeerde te werken hiermee de heldere boodschap krijgt om zijn heil elders te zoeken.
Daarbij nodigt hij ieder uit om op eigen benen te staan en zelf de kost te verdienen: insecten moet hij niet als kostgangers.
De plataan staat in Frankrijk op dorpspleinen waar hij zijn armen uitstrekt over de ronde stenen vijver met de waterspuwende koperen vissen, schaduw geeft aan spelende kids, babbelende volwassenen op bankjes en dinerende stelletjes aan de kleine tafeltjes van de bistro.
Aan ieder van hen geeft hij het gevoel beschermd te zijn.
In mijn beleving zou het zomaar kunnen dat hij plotsklaps een gast met onzuivere bedoelingen een zwieper geeft waarbij deze in de vijver belandt om daar Poseidon te ontmoeten om nooit meer terug te keren.
Het gaat zo snel dat niemand ook maar iets in de gaten heeft en plataan houdt zijn kaken op elkaar, maar als je goed kijkt, zie je een dikke knipoog.
Mijn moeder leefde als een gekooide plataan: een boom die is geklemd in een metalen rek en letterlijk geen kant op kan.
Zo niet passend voor een boom die absoluut de onafhankelijkheid en vrijheid nodig heeft, wil groeien en uitwisselen.
Feitelijk waren het haar eigen keuzes, ooit gemaakt vanuit een geniaal idee.
Net zoals de marketing meneer of mevrouw die ooit vanuit commercieel oogpunt een rek voor een plataan bedacht.
Briljant!
Echter, deze persoon vergat de ziel van plataan in zijn besluitvorming mee te nemen waarmee het voor deze hemelse boom de hel op aarde is geworden wanneer hij in een rek staat.
Welnu, de plataan voor mijn moeder heeft op ons terrein alle vrijheid om te groeien in breedte en hoogte en dat is wat ie nu ook doet!
Daarbij leek het me ook een goed plan om de plataan in de beukenhaag te zetten zodat ze met elkaar een band opbouwen en van gedachten kunnen wisselen om zo, naar verloop van tijd, elkaar te leren begrijpen en waarderen.
Ze zijn namelijk nogal tegengesteld.
Beuken zijn kritisch in standplaats en zuinigjes in het leven, ze hebben tijd nodig om je te leren kennen en als ze je dan kennen geven ze hun wijsheid mondjesmaat vrij en kan je er het best een stoel bij zetten omdat je benen na verloop van tijd moe worden.
Geduld is een schone zaak voor de beuk.
Mooi geschreven niet? En inderdaad plaats ik Uranus ook bij de Plataan (en Saturnus bij de Beuk, Jupiter bij de Eik). 's Avonds dacht ik, maar waar zouden we de grove den nu onder moeten plaatsen? In mijn herinnering had ik Mars/Uranus er bij staan.
Ik ging eens een praatje maken met de grove den waar M1 naar kijkt door met mijn rug tegen haar stam te gaan staan en innerlijk te voelen wat voor energie hij geeft. In het verleden gaf ik wel eens bomenworkshops en dan blijkt de grove den een bijzonder vermogen te hebben: hij stroomt door je lijf, meestal van beneden naar boven, en als hij dan een blokkade in je systeem tegen komt, voel je de energie daar stokken. Legio mensen in die workshops hebben het ervaren en konden ook bevestigen dat ze op die plek in het lijf een probleempje hadden. Vandaag stokte de energie nergens, maar dat was wellicht geen wonder omdat ik er net een meditatie op had zitten.
Ik was gaan twijfelen over Mars (puntige blaadjes) en Uranus (stromende energie) dus ik vroeg grove den gewoon onder welke planeet hij viel. Mercurius? Nee. Mars? Nee. Uranus? Nee. Tjonge.. en zo werkte ik het hele rijtje af en overal kreeg ik nul op rekest. Tot ik als laatste dan toch maar Saturnus noemde en verdorie zeg, daarop zei hij JA! Dat was geheel onverwacht voor mij, en daarom vroeg ik Helen hierna wat zij van de grove den vond. Zij had notabene als eerste Saturnus in gedachten (kun je hieronder lezen), maar komt wel met iets anders:
De grove den is een lastige, niet als boom, maar om 'm astrologisch ergens onder te brengen.
Het was net of ie me steeds voor de gek hield en een soort toneelspel opvoerde.
Daarbij is hij nogal dualistisch.
Ik houd het op Tweelingen/Mercurius omdat hij eenhuizig is, dus mannelijke en vrouwelijke bloemen in dezelfde boom.
Deze verschijnen in mei.
De naalden staan in paren aan de takken.
De etherische olie heeft een luchtzuiverende werking, werkt goed wanneer je bronchitis hebt, het zorgt ervoor dat je weer vrij uit kunt spreken en je zegje kunt doen.
Longen hoort bij tweelingen, liggen ook als paar in het lichaam.
Mentaal werkt de olie verfrissend, als ook geeft het je een blij, opgewekt gevoel waarmee negatieve gedachten verdwijnen.
De stam levert hars en terpentijn (vluchtige stof) die bij het schilderen wordt gebruikt om olieverf te verdunnen.
Grove den heeft een lange penwortel, dus aardend, (die soms afsterft) en aan de oppervlakte ver uitstrekkende, stevige zijwortels (=dualistisch) die je kunt vergelijken met de bronchiën in de longen.
Hij werd vroeger gebruikt voor de mijnbouw: zijn hout gebruikten ze om de mijnen te stutten.
Sinds de vorige eeuw vooral aangeplant in stuifzandgebieden. (doorlatende bodem)
De boomvorm wordt door de wind bepaald wanneer grove den de ruimte heeft en varieert hierdoor van boom tot boom.
Grove den zaait zich spontaan uit en is een snelle groeier.
Al met al een boom die naar mijn idee aan het Tweelingen principe voldoet.
Het dualisme zit 'm naar mijn idee ook in zijn karakter: je denkt te maken te hebben met een Steenbok of te wel een saturnaal type.
Namelijk: wanneer grove dennen dicht op elkaar staan, groeien ze als staken omhoog, doelgericht, vinden hun heil op kale bodem, zelfs op rotsen, zijn zeer serieus en hoffelijkheid is ver te zoeken (denk je!).
Maar, als je dan het gesprek met grove den aangaat ontmoet je heel iemand anders: het lijkt wel kwikzilver waar je mee te maken hebt.
Hij babbelt erop los.
Het is enorm verfrissend en verhelderend om met hem van gedachten te wisselen en hij doet dat verbazingwekkend snel.
Voor één ding is hij allergisch: dat je hem niet serieus neemt.
Ook kritiek op zijn lijf, dat soms door de wind een grillige vorm heeft aangenomen vindt hij niet fijn.
Maar dat is hij ook weer snel vergeten.
Dus zo schrijvende, houd ik het toch bij Tweelingen/Mercurius.
Ik was gaan twijfelen over Mars (puntige blaadjes) en Uranus (stromende energie) dus ik vroeg grove den gewoon onder welke planeet hij viel. Mercurius? Nee. Mars? Nee. Uranus? Nee. Tjonge.. en zo werkte ik het hele rijtje af en overal kreeg ik nul op rekest. Tot ik als laatste dan toch maar Saturnus noemde en verdorie zeg, daarop zei hij JA! Dat was geheel onverwacht voor mij, en daarom vroeg ik Helen hierna wat zij van de grove den vond. Zij had notabene als eerste Saturnus in gedachten (kun je hieronder lezen), maar komt wel met iets anders:
De grove den is een lastige, niet als boom, maar om 'm astrologisch ergens onder te brengen.
Het was net of ie me steeds voor de gek hield en een soort toneelspel opvoerde.
Daarbij is hij nogal dualistisch.
Ik houd het op Tweelingen/Mercurius omdat hij eenhuizig is, dus mannelijke en vrouwelijke bloemen in dezelfde boom.
Deze verschijnen in mei.
De naalden staan in paren aan de takken.
De etherische olie heeft een luchtzuiverende werking, werkt goed wanneer je bronchitis hebt, het zorgt ervoor dat je weer vrij uit kunt spreken en je zegje kunt doen.
Longen hoort bij tweelingen, liggen ook als paar in het lichaam.
Mentaal werkt de olie verfrissend, als ook geeft het je een blij, opgewekt gevoel waarmee negatieve gedachten verdwijnen.
De stam levert hars en terpentijn (vluchtige stof) die bij het schilderen wordt gebruikt om olieverf te verdunnen.
Grove den heeft een lange penwortel, dus aardend, (die soms afsterft) en aan de oppervlakte ver uitstrekkende, stevige zijwortels (=dualistisch) die je kunt vergelijken met de bronchiën in de longen.
Hij werd vroeger gebruikt voor de mijnbouw: zijn hout gebruikten ze om de mijnen te stutten.
Sinds de vorige eeuw vooral aangeplant in stuifzandgebieden. (doorlatende bodem)
De boomvorm wordt door de wind bepaald wanneer grove den de ruimte heeft en varieert hierdoor van boom tot boom.
Grove den zaait zich spontaan uit en is een snelle groeier.
Al met al een boom die naar mijn idee aan het Tweelingen principe voldoet.
Het dualisme zit 'm naar mijn idee ook in zijn karakter: je denkt te maken te hebben met een Steenbok of te wel een saturnaal type.
Namelijk: wanneer grove dennen dicht op elkaar staan, groeien ze als staken omhoog, doelgericht, vinden hun heil op kale bodem, zelfs op rotsen, zijn zeer serieus en hoffelijkheid is ver te zoeken (denk je!).
Maar, als je dan het gesprek met grove den aangaat ontmoet je heel iemand anders: het lijkt wel kwikzilver waar je mee te maken hebt.
Hij babbelt erop los.
Het is enorm verfrissend en verhelderend om met hem van gedachten te wisselen en hij doet dat verbazingwekkend snel.
Voor één ding is hij allergisch: dat je hem niet serieus neemt.
Ook kritiek op zijn lijf, dat soms door de wind een grillige vorm heeft aangenomen vindt hij niet fijn.
Maar dat is hij ook weer snel vergeten.
Dus zo schrijvende, houd ik het toch bij Tweelingen/Mercurius.
Het bospaadje eindigt met een heel klein paadje tussen het hek van het buurbos en het hek van de Heideweg.
En links was nog prikkeldraad ook.
Dennennaalden, je kunt er thee van zetten! Klik hier.
Een grove den tussen twee eiken & een driestammige grove den.
M1 (paardengek) kijkt even naar het peerd achter die tralies.
Terwijl ik me bezighoud met het plukken van een boeket.
Dachten we eerst dat dat arme beest alleen stond, komen er vanuit de verte toch nog meer nieuwsgierige exemplaren aan.
Op dit punt weigert mijn zoomlens fatsoenlijk werk, dus nou ja.
We gaan linksaf het Johannespad in & ziehier mijn boeket voor de huurders a.s. maandag in Emst.
Aan het eind staat de auto goed schuin langs de kant.
Links zie ik nog een heel weiland vol pluizig gedoe maar die lijken wel uit beeld verdwenen te zijn.
Daarna aten we gloeiend hete huisgemaakte pompoensoep. Ik denk dat het groene mos dat in de video hieronder gebruikt wordt, spagnum mos heet bij bol com:-)