1. Bocholt, donderdag 15 september 2016

Voordat we de Knibbeldijk gaan bewandelen, eerst nog even een tochtje over de grens, naar Bocholt, alwaar we beginnen met niet te drinken koffie.
Naar het centrum rijdend herinnerden we ons allebei van onze jeugd dat er in Bochholt een enorme winkel was waar je letterlijk alles kon kopen dus had ik bij het café in mijn beste Duits gevraagd aan een voorbijganger ob es hier auch irgendwo so ein Kaufhaus gibt mit allerlei unterschiedenen Laden dort d'r in. JA, die gab es! Wir soltten so und so laufen. Enfin, wij lopen so und so:-)
Zelfs het water dat moeders zich nog herinnerde dat er moest zijn was er. En daar was t'ie dan, KARSTADT die bedoelden we! Helaas waren er alleen wat nostalgische foto's in de etalage want de tent zat dicht.  Er tegenover was wel een C&A en nog wat andere saaie winkels maar die bedoelden we dus niet. C&A had niets van onze gading dus gingen we terug naar de enge parkeergarage om elders te gaan doen waar we voor gekomen waren bij de Real & de Aldi Sued.

2. Knibbeldijk: Groot Dochteren's verborgen ven, zaterdag 17 september 2016

Terug naar de Achterhoekse natuur, twee dagen later.
Als je komend vanuit Lochem, richting Deventer rijdt en dan na de brug de eerste stoplichtafslag naar links richting AALSVOORT neemt, en vervolgens rechts aan houdt en doorrijdt tot je niet verder kunt, kun je met gemak op het parkeerterrein van het laatste industriële gebouw aldaar parkeren en verder wandelen, waarna je de keuze hebt linksaf tegaan (natuurgebied Aalsvoort), of zoals wij vandaag, rechtsaf, alwaar we na de spoorwegovergang al direct op zeepkruid stuiterden. (stuiten). (stuitten).
En ook op een hoop hooihopen.
We steken dan de Rossweg over en gaan rechtdoor, zo'n weggetje met zo'n groen wandelbordje (ik kan niet zien wat er op staat).
Een natuuropname, Emeen en -twee moeten even op mij wachten.
Zo gauw ik een beklemmend gevoel krijg, en dat was hier al, vraag ik Emeen of ze ook wat voelt, dus daarom heeft ze haar handen iets uitgespreid.
Wat ik haar niet verteld had was dat ik toen ik jaren geleden hier ook eens een heel zwaar gevoel kreeg, met name bij dit weggetje rechts af, en ik aan een boom vroeg wat er hier gebeurd was, ik doorkreeg dat er hier een vrouw was vermoord...
Emeen kon echter niet specifiek vertellen wat ze voelde maar wel dat het heel zwaar voelde, op hetzelfde stuk als waar ik dat voelde, en
opeens werd de energie heel licht. Zo licht, dat ik me zelfs afvroeg of de zaken hier intussen geheeld waren. Beiden voelden we dat en sterker nog, beiden voelden we het hele gebied en de wandeling hierna als heel licht en vol Licht.
Compositie in hout en mos. (Artiest: Mother Nature).
Aangezien dit een compleet bankjesloze route is gebruiken we de boomstam vlak voor de Knibbeldijk ervoor en krijgen prompt bezoek. Althans Emtwee kreeg bezoek.
En wij trouwens ook want de bezoekende honden hadden een leuke eigenaresse.
Dan gaan we de Knibbeldijk op, links af.
Dan komen we langs een maisveld. Ik las trouwens net een mooi verhaal met een soeprecept van de Indianen, waarbij verteld werd dat de Indianen naast de mais bonen planten, die zich dan langs de mais slingerden. Hartstikke slim want an hoef je geen bonenstaken aan te leggen. Bovendien zorgden de bonen voor iets wat nodig was in de grond. En dan plantten ze ook nog pompoen erbij zodat de grond bedekt werd en er geen onkruid kwam. Tezamen waren dat dan de Three Sisters. Met een uitje erbij of zo werd dat dan bovendien een heerlijk soepje. Ik heb zo iets van, dat ga ik ook doen. Ga ik 1 maisstengel planten, maar zal je net zien dat die bij mij niet opkomt:-)) Ik kan er natuurlijk volgend jaar eentje uit een veld plukken want ik wandel langs maisvelden zat...
Maar wat wij vandaag deden terwijl Emtwee geduldig wachtte, was de energie van de Mais ervaren, je krijgt er letterlijk fysieke energie van als je er tussen gaat staan (en hier kon dat goed).
Na het maisveld was het de kunst een weggetje naar links te vinden, want ik wist dat er een weggetje naar een ven moest zijn, ik was er ooit eerder geweest eenvoudigweg op zoek er naar omdat het google kaartje een water aangaf. Zonder die google earth was het echt wel een geheim vennetje anders hoor!
Kunst en vliegwerk van de natuur.
Ha hier is het pad, met al snel het idee dat er hier maar zo bomen op je hoofd kunnen vallen...
Het duurt vervolgens ook nog een hele tijd voor we het ven in het vizier krijgen.
Het weggetje gaat rechts af.
Ik herkende het weggetje niet eens meer dus ik begon al te twijfelen of we wel goed liepen.
Dan menen we rechts iets van water te bespeuren.
De hout-en mos-artieste was hier ook bezig geweest.
Je kon hier links af naar een boerderij maar wij gaan naar... het ven!
Het was trouwens een enorme plas, je kunt het nauwelijks nog een ven noemen. Maar verstopt zit het zeker hier in Groot-Dochteren (naam van het gehucht).
Even zoeken naar hondenkoekjes.
Dan wandelen we verder langs het paadje.
Het paadje ging verder langs de zijkant van de waterplas (voormalig ven).
Het was een schattig paadje. Het wordt alleen heeeeeel vreemd als je ziet hoe het eindigt.
Dat was namelijk in niemandsland.
Maar eerst was er nog een bootje met zelfgefabriekte aanlegsteiger.
Zo die staat zeg. Maar goed, dat niemandsland eindigde met een slootje waar je niet overheen kon, anders dan over prive-terrein van iemand te banjeren. Dat deden we dus maar en toen kwamen we op de kruising hierboven.
 Als we de Gagelweg rechts af inslaan vinden we na een poosje vanzelf rechtsaf de Knibbeldijk weer. Hierboven de DUIZENDKNOOP.
Verdraaid, er blijkt nog een ingang te zijn, hadden we hier soms uit moeten komen in plaats van over dat prive-stuk? Maar we hebben helemaal geen ander pad gezien op de terugweg! Dat is een raadsel dat we wellicht ooit nog eens op moeten lossen.
 Grappig hondje is het toch. Hij is 14, geloof ik.
Dit is de ingang die wij genomen hebben, met de schuine bomen. Zouden we het hekje gebruikt hebben als zitbankje of zo? (Ik herinner me het niet meer:-)
In ieder geval gaan we daarna hetzelfde bosweggetje, (waar de moord gepleegd was:-) weer terug in.
Dit is de laatste wandeling die ik in de zomer van 2016 maakte (hierna volgt de herfst), de berk begint als eerste te kleuren en chlorofyl te verliezen.
De silhouetkunst is misschien wat minder geslaagd, maar de vlinder is goed gelukt!