Houthem-St.Gerlach & Chateau Neubourg, woensdag 22 maart 2017

Op de parking van het restaurant waar we koffie gingen drinken liet een Pony de kraaien rustig begaan op zijn rug.
We begonnen met een bourgondisch kopje koffie: het Fletcher in Houthem-St Gerlach levert er namelijk advocaatjes bij (dat wist ik nog van de vorige keren:-)
Vanwege een omweg parkeren we daarna hier vlak voor de kerk, een Heiligdom, staat op de deur, en dat kun je wel zien aan die zonneorbs ook.  We gaan echter eerst aan de wandel.
Waar we over een gazon met foeilelijke kunstobjecten komen, maar of die schaduw rechts nu kunst is of mijn schaduw weet ik even niet meer, in beide gevallen kost het 4.250,00 :-)
Dit artistieke object hierboven betrof een... tijdmachine!
Dan komen we bij het begin van de wandelroute.
Een voorjaar vol winterrestanten.
Dan komen we pardoes allerlei wilde beesten tegen.
Die wilde paarden keken niet op of om toen ik er langs liep.
In de verte zie ik weer maretak, hoe krijgen de heren homeopathische geneesmiddelfabrikanten deze Viscum Album toch uit de boom? Het zit altijd veel te hoog:-) - ik sla in ieder geval rechts af, richting de bomenrij, anders zou ik, als ik door zou lopen, nog in Valkenburg terecht komen ook. Miss Marple volgt.
Op het bruggetje kom ik nog twee kerels tegen (even later), waarvan er één uit zichzelf begint over hoe ik ook filmpjes kan maken met mijn camera (hij had ook een Lumix). Hoe dan? Ja, dan moest ik de instructies maar eens lezen:-)
De stromende Geul aan de ene kant van het bruggetje en aan de andere kant.
Dan volgt er een bankje om even heerlijk in de zon te zitten.
Dan maakt Miss Marple nog een filmpje waarop ik een tekst inspreek over hoe water het meest ondergewaardeerde element is van onze samenleving: we onderdrukken onze gevoelens, we vervuilen de oceanen, we lozen chemicaliën in het water, we smijten vochtige toiletdoekjes door de plee waarop de rioollieden weer hele klonten aaneengekoekt papier moeten verwijderen, en toch maken fabrikanten er nog steeds reclame voor op de t.v., etcetera, etcetera.
Dovenetel is het eerste wat ik pluk om 's avonds door de soepersoep te doen. Het lag eerst in water, en dat er bij het naspoelen nog een rupsje uit dat water kwam heb ik Miss Marple maar niet verteld. Het is in ieder geval niet in de soepersoep gegaan wat maar goed is ook als je vegetariër (of veganiste) bent natuurlijk.
Mooi is het hier he?
Aan de linkerzijde van die mergelzandgrotten.
Vanaf dit bankje hebben we weer uitzicht op de onbereikbare maretak.
Speciaal voor Emeen: de bosanemoon in de bloei.
Na het bruggetje wacht ons weer een bankje waar we scheef op gaan zitten om te zonnebaden:-)
Het uitzicht vanaf het bankje, in de verte de Gerlachuskerk waar ik op inzoom.
We gaan weer eens verder, langs bosanemoon en bergwand.
En langs wat kunst van dode takken links en rechts.
Dan verandert het pad langs de bergwand in een pad over de wei.
Alwaar we klein hoefblad in de bloei aantreffen, waar we 's avonds thee van zetten tegen onze COPD. Smaakte overigens prima.
Ook het weiland levert nog mooie plaatjes op van de Geul.
Er stond ook nog een groepje wilde paarden stokstijf stil op dat weiland. Alsof het standbeelden waren.
We gaan het bruggetje over, richting de bewoonde wereld.
Dan zijn we weer terug bij het hekje van het begin.
Marx & Marx Limburgse kunst: deze uil op tak aan paal was geloof ik maar 1.900,== euro.
Maar dit Italiaanse wangedrocht (dat het trouwens op de foto wel goed doet, maar in het echt afgrijselijk is), werd aangeprezen als uniek voor 14.850,- euro.
We gaan de kerk in. En tappen nog wat heilig water. Althans, dat hoop je maar, uit zo'n oud vat.
Gelukkig was de kerk leeg. Dat dat niet lang zou duren wisten we toen nog niet.
Foto
Voordat we tot de meditatie overgingen, moest er echter nog eerst een nieuwe voorraad gewijd zand geschept worden om de oude thuis te vervangen. Geschikt voor genezing, en voor bescherming van je huis enzo.
Het zand ligt onder de botten van de H. Gerlachus en ik ga er graag naast zitten in de kerkbanken om te mediteren. Zowel Miss Marple als ik gingen binnen 1 seconde de diepe diepten in van de meditatie en dan .... komen er 4 mensen die NAAST mij gaan staan en hele verhalen fluisteren.... dat was vet verstorend - ik hoor het een poosje aan en dan open ik mijn ogen om ze heel verstoord aan te kijken. Ze gaan dan achter mij zitten en gaan gewoon door met fluisteren... na verloop van tijd rotten ze eindelijk op, en kan ik de diepte weer in, in de meditatie alleen was het daarna anders qua energie. Miss Marple zag helemaal groen en geel van ergernis:-) Ze zouden de goegemeente eens moeten leren dat je STIL moet zijn in een kerk.

Chateau Neubourg

Vlak bij waar wij deze week bivakkeerden in Slenaken was er vanaf de weg naar Gulpen een schitterend kasteel te zien. Google maps liet zien dat er een wandelweggetje ging van de pannenkoekenmolen naar dat chateau dus gaan we eerst voor de pannenkoek en daarna dit bruggetje over.
Hier nog een kiekje van dat pannenkoekenrestaurant, met molen, ze malen hun eigen graan, en gebruiken speltmeel voor de pannenkoek. Ik vond hem echter te dik van structuur en minder lekker dan die op de Brunsummer Heide:-) -- (dat gele spuk is speenkruid).
We passeren één of andere langgerekte vijver met uitzicht op Gulpen en komen dan op een beukenlaan richting het chateau.
Die avondzon geeft echt een mooie gloed.
Die boom met dat kruisje moest ik natuurlijk even uitproberen qua energie, maar ik heb zulke bomen wel met sterkere energie meegemaakt dan hier.
Dan komt het kasteel in beeld, gefotografeerd voor het hek en met de camera door de spijlen van het hek heen.
Het was hier eigenlijk een beetje somber.
Het lijkt hier nog heel wat maar de oprijlaan is een halve bouwplaats (ook maar half op de foto trouwens:-)
Ook dit ziet er allemaal heel aardig uit maar in werkelijkheid staat het leeg, hier en daar ligt verbouwingsrotzooi en het geheel is in werkelijkheid  tamelijk vergane glorie.
Ook de gracht was een zootje:-)
Hier zie je een bouwhek onder de poort, verder kwamen we dus niet. Het kasteel is dan ook tegenwoordig een B.V.  We hoorden dat er in Limburg veel verpauperde kastelen zijn. Jammer hoor.
We liepen nog even verder en ontdekken ...
dat het nog veel erger kan als het om verpaupering gaat. Op het bordje rechts staat dat betreden op eigen risico is:-)
Toen we thuis kwamen ging ik aan het wortels schillen en zo, net als de dag ervoor. Ik bracht toen de schillen naar de ezels die me kennelijk vandaag opgewacht hadden. Nadat we dus met de auto gearriveerd waren en ik in de keuken stond (het raam kijkt uit op de wei), begonnen de ezels opeens luid te balken, zo van: wij zijn er hoor, kom maar op met je schillen! Die gaf ik ze dus dan ook weer:-)

Het kasteel heeft trouwens klaarblijkelijk betere tijden gekend: