De Loonse & Drunense Duinen: de 3 Linden, dinsdag 15 augustus 2017, *****

Tot mijn eigen verbazing vond ik aan de Drunense kant zeg maar, een Natuurpoort voor de Loonse & Drunense Duinen,  en tot mijn eigen verbazing zou ik de zandverstuivingen eindelijk nog te zien krijgen ook.
Ik had vanaf Helvoirt de Giersbergenseweg afgereden en stootte er toen vanzelf op.
Het begon met een asfaltweg, met zoveel fietsers, dat ik gauw over het varkensgras ben gaan lopen om niet omver gefietst te worden.
Ik ging dan ook het eerste het beste bospad naar links in, waar ik de mensenmassa achter me liet.
In het begin was het een beetje een slordig bos, en de mountainbikers hebben het maar goed hier.
Bij de T splitsing ging ik rechtsaf.
Er komen dan al snel hoogteverschillen in het landschap.
Er was hier ook een uitgestrekt hondenlosloopgebied.
En dan gloort er in de verte warempel stuifzand. Dat ik dat nog mocht meemaken (want per slot, als je op de Loonse & Drunense Duinen wandelt, gaat het daar in feite wel om en wil je dat wel gezien hebben).
Maar we hebben ook nog andere mooie plaatjes.
(En honden mochten ook hier nog steeds los lopen).
Of was ik nou toch nog niet bij het stuifzand?
Nee dus:-)
Maar dan komt het er toch echt aan.
En al snel blijkt dat het helemaal niet zo lekker loopt:-)
Bovendien krijg ik allemaal zand in de schoenen...
Maar het is allemaal wel prachtig om te zien.   Voor de scenery dik 2 sterren hier, een parking was er dus ook, met koffie bij de Drie Linden,en als je eenmaal van het fietspad af was, was het hier zelfs stil en rustig! Aan bankjes doen ze hier niet, en wildpluk past ook niet, dus totaal 5 sterren.
Aan de zijkant stond ook nog een blikvanger.
We gaan nog even door met zand verzamelen in de schoenen.
Dan ga ik een heuveltje op om van dat zand af te zijn.
En dat was slechts een extra gymnastiekoefening want aan de andere kant kwam ik zo weer in het zand terecht:-)
Het was hier nog steeds hondenlosloopgebied. En dan kom ik een bijzondere Eik tegen.
Een beetje uit zijn proporties gegroeid, maar wel mooi.
En dan ben ik van het ene op het andere moment opeens weer op  de asfaltweg beland.
Als ik die oversteek spot ik aan de overkant een zeeden, die heeft van die rode schubben.  En levert dus normaliter van die reuzen-dennenappels, alleen lagen er hier maar een paar hele oude op de grond, en zat er niets in de boom. Wellicht was hij onvruchtbaar of wellicht hadden mensen alle dennenappels al lang  meegenomen.  Ik hoefde ze in ieder geval ook niet meer.  Maar het blijft een oude vriend, die zeeden.
Daarna ging ik terug naar de asfaltweg die ik met plezier helemaal terug afwandelde, lichtelijk gedesoriënteerd moet ik bekennen en ik liep nog steeds op zand, maar nu in mijn schoenen. (Toen ik die later uitklopte voor ik de auto instapte kwam er wel een kilo zand uit:-)  Na ja..
Maar hier was het langs de kanten van de weg nog steeds interessant.
Vanwege alle heuvels, of duinen..
Je kon hier ook nog aan de andere kant het bos in. Of waterpeper scoren.
Of brandnetel, er moet misschien nog een sterretje bij voor soepersoepwildplukkers. Op het kaartje zie je aan de rechterkant ietwat bovenaan De Drie Linden waar ik nu naar toe liep en aan de onderkant De Rustende Jager: daar zou ik de volgende dag aan de wandel gaan.
Ik hoopte maar dat ik de goede kant uitliep op dat asfalt, maar dat moest haast wel. En dit is vast ook lekker giftig.
En jawel, daar kwam het restaurant De Drie Linden al in beeld waar ik een pannenkoek bestelde als avondmaaltje, en de musjes af en aan vlogen.
En dan van alles wat ik niet gezien heb: