Dalerpeel, zaterdag 11 juli 2020
De dag vóór deze dag was ik aangekomen n Drenthe bij zuslief bijgenaamd mw. Appeltaart, hierboven op de foto, en dat zat namelijk zo:
Ze had namelijk een email gestuurd dat ze palmkool of ook wel cavolo nero in de moestuin had (linksboven in beeld) en ik had zo iets van "wow!"En toen mailde ze terug dat als ik wat wilde hebben ik het maar moest komen plukken. En aangezien ik niets bijzonders in mijn agenda had staan, en ik in casa del veranda toch niet goed terecht kon vanwege het schilderwerk en het weer mooier weer ging worden, zei ik: dat is goed, ik kom er aan:-) Maar dan natuurlijk voor een paar daagjes want een heel uurtje rijden vanaf Emst, dat doe je niet op één dag heen en weer (toch? :-)
Twintig palmkool recepten vind je hier.
Twintig palmkool recepten vind je hier.
Er komt nog meer uit de tuin hier dan alleen palmkool. Tegen de (zaterdag-) middag parkeren we op een weggetje in de Dalerpeel om het bos in te gaan wandelen.
Op zich was het wel een leuk paadje, met alleen in het begin te veel muggen.
Het was meestens berk links en rechts.
Wat ze hier in de hand heeft weet ik ook niet (meer).
We zetten maar eens even een boom op de foto want het paadje biedt niet veel nieuws te zien. Het liep echter wel heerlijk op mijn, jawel, nieuwe schoenen, voor het eerst in tien jaar geen crocs! Ik zei net tegen mw. Appeltaart dat ik op die nieuwe schoenen helemaal niet moe werd en niet eens een bankje hoefde en hup
daar kwam een bankje in beeld. De nieuwe schoenen lijken op de foto bijna gewone tennisschoenen te zijn maar het zijn peperdure echte Zwitserse joya's, en die had ik veel eerder moeten aanschaffen. Ik was de week ervoor bij de podoloog geweest en die raadde me met klem aan de crocs te verruilen voor een schoen met een betere drukverdeling onder de voet. Nu moet je niet denken dat het in online land nog wemelt van de fysieke schoenenwinkels, maar Vaassen bleek er zo waar een te hebben waar ze die joya's verkochten. Het wandelen wordt nu echt een genot met die nieuwe schoenen!!
Na nog even een fotobehangetje te hebben genomen (maar voor de achtergrond van deze pagina neem ik deze hierboven, omdat íe specifieker is voor deze wandeling) gaan we weer terug, de magen begonnen te knorren en waren aan een verlate lunch toe.
Dan laat mw. Appeltaart enige oefeningen zien die ze van haar fysiotherapeute had geleerd.
Leuk gezicht wel:-)
En dit is waarschijnlijk hengel. Alhoewel, de blaadjes moeten volgens deze site veel smaller zijn.
Na een heerlijk maaltje met palmkool 's avonds besluit ik een utbuikwandelngetje op het terrein te doen maar eerst bezoek ik de mancave van dhr. Appeltaart even.
Hij was druk bezig in de oude paardestallen opslaggelegenheid voor hout te maken.
Tegen de bosrand aan het eind van het weiland komen 's avonds regelmatig reeën, door de verrekijker had ik ze al wel gespot maar nog niet op de foto gekregen. We kunnen natuurlijk het paadje rechts naast het weiland nemen, maar
ik klom hier omhoog het bos in, waar mw. Appeltaart allerlei paadjes had aangelegd.
Mooi, al die varens.
Hier moet ergens de slaapplek van de familie Ree (Pa, Ma en kind) zijn.
Het pad eindigt bij de oprijlaan waar je eventueel aan de overkant het volgende bosje in kunt,
maar mijn nog uitbuikende buik wou wel terug naar huis.
Kijk, hier hebben we Tinie.
Toen liet Mw Appeltaart AARDBEISPINAZIE zien, iets waar ik nog nooit van gehoord had, maar het is eetbaar als spinazie en een soort melde van de ganzenvoetfamilie volgens deze pagina. Ze kwam er in om, zei ze en wilde het op de composthoop gooien maar dat vond ik natuurlijk doodzonde en nu ligt de struik in water, zodat ik hem mee kan nemen als ik weer terug ga.
De rode vruchtjes kun je gewoon meekoken. Ze kwam ook om in de zomerpostelein maar daar moet ik nog een foto van nemen. Hier een pagina over de geneeskracht van deze groente.