Kronenburger See, St. Hubertus kapel & Burg Kronenburg, dinsdag 25 september 2019

We reden 1 kilometertje verder van Kronenburgerhuette naar de Kronenburger See, een stuwmeer (waar je aan de overkant ons vakantiepark kunt zien liggen), met de bedoeling er koffie te gaan scoren. Maar "Dienstag Ruhetag" stond er op de deur. 
We besloten ergens anders heen te gaan en fotograferen nog een of andere heilige vanuit het autoraam:-) Maar het was niet zo maar een of andere heilige, Ingeborg stuurde het volgende in:
HET VERHAAL VAN JOHANNES NEPOMUCENUSJOHANNES NEPOMUK 
Johannes Nepomuk is vooral in Midden-Europa een bekende brugheilige. Op bruggen waren vroeger vaak kapelletjes, of nissen met een beeldje van de heilige aan wie de brug was gewijd. De buurtbewoners zorgden voor kaarsen, die 's avonds in de nis werden ontstoken. Als heilige die de marteldood in het water was gestorven, placht men Johannes Nepomuk ook aan te roepen bij grote droogte. Ook riep men hem aan om bijstand bij laster of valse aanklacht.

De volgende halte was de St. Hubertus kapel ergens onderweg richting de Aldi Sued in Juenckersrath waar we even wat voorraden wilden inslaan. Het adres van de kapel is trouwens Niederkyll 1 in Stadtkyll.
maar liefst met Roemischen Denkmal maar die hebben we niet gezien. 
Er was wel een begraafplaats, niet eens zo oud.
De kapel zat hartstikke dicht. Dus vervolgen we onze reis. 
Op weg naar de Aldi komen we wel zo'n enorm groot houtbewerkingsbedrijf tegen, niet normaal meer. Hectaren en hectaren boomstammen maar ook onbewerkt hout liggen er keurig opgestapeld. 
Dan gaan we terug naar Kronenburg net historische stadtskern, en de Kronenburger Burg, een ruine. We rijden omhoog zover we kunnen en parkeren op een parkeerplek waar opnieuw veel sleedoorn te plukken valt. Had ik al gezegd dat de sleedoorn van de eerste dag door de zuurkool was gegaan? Helaas met pit en al want ik wist niet hoe ik de pitten er met goed fatsoen uit kon krijgen, maar het werd een superlekkere zuurkool!! Wel moesten we de pitjes natuurlijk telkens aan de kant leggen, maar goed. De oogst van de struiken hierboven is ook in de vriezer geweest en staat nu te pruttelen in kokend water, ik wil kijken of ik er limonade van kan maken. 
We kunnen gerust stellen dat die boom, onderaan de Wilhelm Tell Gasse (een trap...)  ook historisch is. 
We lezen hier niet alleen dat we ons op 560 meter hoogte bevinden, maar ook dat men aan zelfvoorziening deed mbt kruiden, groenten en andere planten en vruchtenbomen vroeger.
Ietwat rechts over de muur van de Wilhelm Tell Gasse was al zo'n stuk land te zien met vruchtenbomen (appelbomen tegenwoordig geloof ik). 
We klimmen gestaag verder door die Wilhelm Tell "steeg".
Dan komen we aan in de historische stadtskern. 
Heel pittoresk allemaal. 
Maar ja, als bewoner kun je hier wel nergens je auto kwijt, misschien behalve bij het Schlosshotel in de verte hierboven waar het Dienstag auch al Ruhetag was of zo.
Emeen wilde de burchtruine gaan bezoeken, ik sjok nog heel eventjes achter haar aan. 
Een open poort en een dichte poort.
Met wel een weids uitzicht.
Er staat hier een bankje waar ik op plaatsneem om vervolgens de stenen muur te bestuderen.
En Emeen wandelt naar de top, zie foto rechts, waar ze de foto links neemt met niet alleen een nog weidser uitzicht maar als je heel goed tuurt, zie je mij ook die nog steeds de muur bestudeert:-)
En na deze topervaring wandelen we weer terug.
Er woont hier ook nog een creabea.
Geloof het of niet, dit was de kerk, er zat zelfs een toegangspoort voor, die dicht zat.
We gaan weer naar de auto en rijden het kilometertje terug naar ons huisje. Benieuwd wat we morgen weer gaan beleven.