Het boswerkerspad (Steinbruecke bij Kronenburg), donderdag 27 september 2018

s Middags reden we een heel klein stukje met de weg mee richting België zeg maar (we zaten vlak bij de grens), en parkeerden na de bocht rechtsaf daar waar je op een hoek kon parkeren. Het was smoorheet.
Maar het stroompje was niet echt begaanbaar om de voeten af te koelen:-)
Bij de splitsing hierna gaan we rechtsaf, we zouden er uiteindelijk na vele omzwervingen links weer uitkomen. 
Ik loop weer eens een eindje achterop en dat zou lange tijd zo blijven. 
Na deze blommetjes denkt Emeen een pad naar links de berg op te ontwaren, wat in ieder geval in de schaduw lag. Ze gaat voorut om te kijken of het wel echt een pad is...
Ze zegt dat het een pad is, maar als ik zo dat stroompje ze waar ik ook nog bijna niet overheen kwam, heb ik zo mijn twijfels.
Maar het blijkt inderdaad een pad te worden, een "boswerkerspad" zei Emeen. 
Om de haverklap zei Emeen dat we al op de top zaten, zeker om bij mij de moed erin te houden of zo:-)
Op dit punt loopt het pad rechtdoor maar ook linksaf de berg verder op, en dat gaan we doen want we willen hoe dan ook in de schaduw blijven. 
Dus het is even aanpoten. 
En aldus maak ik lijfelijk kennis met de term "boswerkerspad".
Zoals je ziet.
Puf Puf..                                                                                                                 en ook puf puf maar dan anders.
Vermoedelijk is dit net de verkeerde kleur voor een wijnslak maar ik eet die dingen sowieso niet.
Ik heb Em-en Ameen weer eventjes ingehaald. (Ze hadden gewoon op mij gewacht hoor:-)
We struinen eens verder als echte boswerkers.
En we stijgen nog steeds!
Even de route checken.
We stijgen gewoon verder.
En dan komen we inderdaad op het hoogste punt van de berg aan.
Het boswerkerspad is ten einde, we sluiten aan op een gewoon weggetje.
Het was dan wel weer in de zon. 
Dan treffen we een groepje stenen aan.
De stenen voelden lekker koud aan, zaten grotendeels n de schaduw, dus we hadden een superbankje!
Ameen ging er boven op zitten (er volgen 7 foto's van:-)
Ja, dat lazen we pas achteraf, toen we al weer op stap waren.
Bij de splitsing gaan we rechtdoor, linksaf lijkt logischer maar Emeen had op de route-app ontdekt dat dat weggetje ook weer rechtsaf ging en veel verder om was. 
Er wordt weer even op me gewacht tot ik ingehaald heb.
En nu maar hopen dat we voor het donker thuis zijn:-)
Even bijtanken. Er komt een splitsing aan en we gaan nu wel linksaf.
En alhoewel het hier ook erg mooi was, 
werd de hele rest van de wandeling een drama voor mijn arme voetjes, de op crocs liepen en de steentjes steeds pijnlijker voelden worden en eindelijk begreep waarom mensen bergschoenen kopen. 
Dus nu loop ik mogelijk nog langzamer, behoedzamer. 
We waren overigens nu weer aan het dalen. 
Ameen had natuurlijk ook geen bergschoentjes aan en ik zag haar helemaal langs de kant lopen. 
En goed voorbeeld doet goed volgen, dus ik ga hetzelfde doen. 
Dan komen de weidse vergezichten weer in beeld.
En dan haalt Emeen de auto op om mij verder leed te besparen. We hadden er ongeveer twee uur opzitten getuige de tijden op de foto's :-) 
Een Iers boomliedje: