Bad Bentheim, dinsdag 16 januari 2018
Voor vandaag was er donder, bliksem, natte sneeuw en hagel voorspeld maar we hadden Sri Yukteswar de avond er voor al om goed wandelweer gevraagd. Toen het nog geen half tien was was het droog en gingen we vanuit het huisje het bos in. Was de bedoeling. Maar ver kwam ik niet. Ik had weliswaar lang zo veel pijn niet meer als de dag ervoor, maar ik kon eenvoudigweg nauwelijks lopen of staan. Ik kreeg de leukste reacties op het Oude Vrouwtjes Syndroom dat ik gisteren beschreef. Eén ervan was dat Deepak Choprah al eens tot dezelfde conclusie was gekomen! Maar een ander vond dat het tijd werd dat ik naar de dokter ging. Wel, daar ben ik al geweest, bij deze: https://www.thuisarts.nl/pijn-onderin-rug waar je kunt lezen dat er ongeveer 4 weken voor staan (die zijn praktisch om) , dat je veel moet bewegen (waarom denk je dat ik zoveel wil wandelen?) en dat als het niet overgaat je naar de fysiotherapie moet om nog meer te bewegen. Ja hallo, dat kan ik zelf wel bedenken. Verder wordt er toch niets aan gedaan. Nee, er zijn drastischer maatregelen nodig, zoals de houdingsverandering / change of attitude, die ik nu goed aan het toepassen ben.
In het begin leek het nog wel wat te worden met het bos.
Dan kunnen we rechts een bospad in. Denken we.
Maar als Emeen vaststelt dat we op de spoorbaan gaan eindigen met een weg erachter, en als het begint te regenen en te hagelen en als ik om de haverklap even op het meegebrachte stoeltje moet zitten omdat ik nauwelijks kan lopen.... dan keren we weer om. Om het 's middags nog een keer te proberen:
Bad Bentheim & het Bentheimer Wald.
Voor de lunch gingen we voor een chili con carne bij de Backerei, a 5,40 euro. Twee cappucino's daar kosten dat ook. Daarna gingen we een uitbuikwandeling doen, althans, dat was de bedoeling. Je kunt je afvragen waarm we het slot niet bezochten, maar daar waren we al twee keer eerder geweest, een keer op een heritage walk van Emeen. De eerste keer dat ik er was met Miss Marple. En hier de tweede keer met Emeen.
We rijden de weg naar Nordhorn om het Bentheimer Wald te bezoeken. Toen we er heen reden herkende Emeen het gebied. Hier hadden we ook al eens eerder gewandeld. We rijden nu een halte verder, parkeren rechts en moeten de drukke weg oversteken om aan de overkant te gaan wandelen (dat zag er iets beter uit dan rechts).
Het kostte enige moeite om met goed fatsoen om het hek heen te laveren, het was namelijk steil en glibberig met een tijdelijk slootje ernaast.
Kijk, de zon schijnt, dat dan weer wel, daar hadden we geen klachten over, met dank aan Sri yukteswar.
Maar ik moest om de haverklap op het stoeltje gaan zitten, ik kon gewoon helemaal niet lopen. Overigens kunnen we het Bentheimer Wald NIET aanbevelen, het is supersaai, met enkel een rechte weg.
Volgens Emeen stikt het hier van de wilde zwijnen. We gaan na de "wandeling" naar de apotheek om er voltaren te halen voor mijn rug.
Kijk, hier was het ook wit de volgende ochtend: